اكرم صلَّى اللَّه عليه و آله گفتار وى را تصديق كرد و توضيح داد كه من با ماه حرف مىزدم و او هم ، با من حرف مىزد و پاسخ مرا مىداد و از گريه كردن مرا بازمىداشت و صداى او را در زير عرش خدا كه سجده مىكرد ، مىشنيدم ! اين حديث را « بيهقى » ، « ابو عثمان » ، « خطيب » و « ابن عساكر » نقل كرده‌اند .
[ هيثمى در مجمع 8 / 250 ] از « حسن بن زبير اسدى » نقل كرده است كه در يكى از روزها ، « عمر خطَّاب » به « ابن عبّاس » گفت : از حكايتهاى شگفتآور خود حكايتى براى من نقل كن . « ابن عبّاس » در پاسخ گفت : « حزيم بن فاتك اسدى » به من گفت : در يكى از اوقات ، شترم از نظر ناپديد شد ، به تعقيب آن برخاستم و بالاخره آن حيوان را در محل « ابرق عراق » يافتم ؛ آنگاه عقال كرده و همچنان كه عقال بود ، براى رفع خستگى ، به پشت و پاى آن حيوان تكيه داشتم ، اين پيشآمد ، نزديك به ظهور رسول اكرم صلَّى اللَّه عليه و آله بود و طبق آئين جاهليت و به منظور پيشگيرى از خطرات احتمالى ، به خواندن اين تعويذ پرداختم « اعوذ بكبير هذا الوادى ، اعوذ بعظيم هذا الوادى » ؛ در اين حال صداى هاتفى به گوشم رسيد كه مىگفت :
< شعر > ويحك عذ بالله ذى الجلال منزّل الحرام و الحلال و وحّد الله و لا تبال ما هول ذى الجن من الاهوال اذ يذكر الله على الاميال و فى سهول الارض و الجبال و صار كيد الجن فى سفال الا التقى و صالح الاعمال < / شعر > ؛ « واى بر تو ! به جاى آن كه به كبير بيابان پناه برى ، به خداى بزرگوار كه صادركنندهء حكم حلال و حرام است ، پناهنده شو و خدا را به يكتائى ياد كن و از ترس جن كه ترسى ندارد ، بيمناك مباش ؛ زيرا او هم ، از فرسنگها ، در بيابانها و كوهها ، به او پناهنده مىشود . آرى ، پرهيزگارى و نيكوكارى است كه حيله جن را از پاى درمىآورد . « حزيم » گويد : در پاسخ او گفتم :

49