ابيطالب عليه السّلام نازل شده است و شأن نزولش آن بود كه حضرت على عليه السّلام به غير از چهار درهم بيشتر نداشت ، يكى را در شب و ديگرى را در روز ، سومى را پنهانى و چهارمى را آشكارا ، انفاق كرد و هنگامى كه پيغمبر اكرم صلَّى اللَّه عليه و آله از حضرتش ، سؤال فرمود : علت اينگونه انفاق چيست ؟ در پاسخ ، معروض داشت ، مىخواستم تا مستوجب وعدهء الهى قرار بگيرم و از چهار گونه انفاق بهره‌مند بشوم . رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله فرمود : آرى از پاداش هر چهار گونه انفاق برخوردار خواهى شد . و خدا هم به جبران عمل خالص حضرت على عليه السّلام آيهء مورد بحث را نازل فرمود .
آيه هفتم * ( إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا ) * آنانكه ايمان آورده‌اند و به كارهاى پسنديده اشتغال ورزيده‌اند ، طولى نمىكشد خداى تعالى كه بخشنده و مهربان است وسيله دوستى آنان را با خود ، فراهم مىآورد .
( سوره مريم ، آيه 96 ) [ زمخشرى در تفسير كشّاف ] ذيل آيهء فوق كه در اواخر سوره مريم نازل شده است ، اظهار مىدارد : رسول اكرم صلَّى اللَّه عليه و آله خطاب به حضرت على عليه السّلام فرمود : يا على ، به خداى تعالى عرضه بدار : بار پروردگارا ! پيمانى از من در پيشگاه خودت قرار بده و دوستى مرا در دلهاى مؤمنان پا بر جا فرما . خداى تعالى آيه مورد بحث را در برابر اين دعاى حضرت على عليه السّلام نازل فرمود . و ثابت كرد ، مؤمنان آنهائى هستند كه پيمان ايمان و عمل صالح را استوار ساخته‌اند و خداى تعالى هم ، علاقه‌مندى به ايشان را در دلهاى مؤمنان استوار ساخته است .
مؤلف گويد : « سيوطى » در « الدّر المنثور » در تفسير آيهء مذكور ، از پيغمبر

454