دو تن بوجود آمد و خداى تعالى آيه ايمان و فسق را نازل فرمود .
[ تاريخ بغداد 13 / 321 ] به سند خود ، از « ابن عباس » روايت كرده است كه « وليد بن عقبة » ( با بىحيائى هر چه بيشتر ) به على بن ابيطالب عليه السّلام گفت : آيا چنين نيست كه زبان من از تو گوياتر و نيزه من از تو تيزتر و بىباكيم از تو بيشتر است ؟ خداى تعالى آيهء * ( أَفَمَنْ كانَ مُؤْمِناً ) * را نازل كرد و در اين رابطه ثابت فرمود كه مؤمن و فاسق با يكديگر برابرى نمىكنند .
مؤلف گويد : حديث مزبور را « سيوطى » در « الدر المنثور » در ذيل تفسير آيه ايمان و فسق در سوره سجده آورده و گفته است : اين حديث را « ابو الفرج اصفهانى » در كتاب « أغانى » و « ابن عدى » ، « ابن مردويه » ، « خطيب » و « ابن عساكر » ، از طرق مختلف ، از « ابن عباس » روايت كرده‌اند .
[ الرياض النضرة 2 / 206 ] گفته است : از آياتى كه در فضيلت حضرت على عليه السّلام نازل شده ، آيه * ( أَفَمَنْ كانَ مُؤْمِناً كَمَنْ كانَ فاسِقاً ) * است . « ابن عباس » گفت : آيهء مزبور دربارهء على بن ابيطالب عليه السّلام و « وليد بن عقبة » نازل شده است . آنهم به خاطر پاره‌اى از سخنان كه فيمابين آنها بزبان آمده است و اين حديث را « حافظ سلفى » نقل كرده است و جريان اين بود كه « وليد بن عقبة » ( با كمال بىشرمى و بىپروائى ) خطاب به حضرت على عليه السّلام اظهار داشت : نيزه من از نيزه تو ، تيزتر و زبان من از تو ، گوياتر و نيروى من براى از پاى در آوردن دلاوران جنگ از تو ، زيادتر است . حضرت على عليه السّلام فرمود : ساكت باش كه تو فاسقى بيش نيستى . در روايت ديگر حضرت على عليه السّلام فرمود : تو فاسق و دروغگوئى بيش نيستى . خداى تعالى به منظور تصديق و تأييد پاسخ على عليه السّلام ، آيه * ( أَفَمَنْ كانَ مُؤْمِناً ) * را نازل فرمود . « قتادة » در اين رابطه اظهار داشته است : بخدا سوگند ! در دنيا و در پيشگاه خدا و در روز رستاخيز ، مؤمن و فاسق برابر نخواهند بود . پس از اين خداى تعالى منازل هر دو دستهء ، مؤمن و فاسق را ، بيان فرموده است ، آنجا كه مىفرمايد : * ( أَمَّا

445