[ الصواعق المحرقه ص 101 ] گفته است : « ابو الشيخ » و ديگرى از حضرت على عليه السّلام روايت كرده‌اند كه درباره مودّت ما ، « آل حتم » آيه‌اى نازل شده است كه جز مؤمن ، ديگرى موقعيت آن آيه را كه در شأن ما نازل شده به كار نمىبندد و آن آيه اينست : * ( قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْه أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى ) * .
مؤلف گويد : « متّقى » اين حديث را در [ كنز العمال 1 / 218 ] روايت كرده است .
[ همان كتاب ص 102 ] گفته است : « ثعلبى » و « بغوى » از « ابن عباس » روايت كرده‌اند ، هنگامى كه آيه شريفه * ( قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ . . . ) * نازل شد گروهى از نابخردان گفتند : محمد مىخواهد با ايراد اين آيه ما را وادار كند تا پس از درگذشت او ، دست نياز به دامان بستگانش دراز كنيم و باركش آنها باشيم .
« جبرئيل » از چنين اتهامى كه به حضرتش وارد كرده بودند ، حضرت را آگاه ساخت ، و خدا هم در رفع اتهامى كه آنان به حضرت پيغمبر صلَّى اللَّه عليه و آله بسته بودند ، اين آيه را نازل كرد : * ( أَمْ يَقُولُونَ افْتَرى عَلَى الله كَذِباً ) * ؛ نه چنين است كه آنان پنداشته‌اند بلكه با انديشه نابخردانهء خود بر پيغمبر ما افترا مىزنند و او را دروغگو مىپندارند .
افترا زنان از آيه كه عليه آنان نازل شده بود ، با خبر گرديده و به عرض رسانيدند : يا رسول اللَّه ! بر خلاف انتظار ، ما دروغگو مىباشيم و شما هر چه بفرمائى ، براستى سخن گفته‌ايد و به اين ترتيب اظهار ندامت كردند . در اين رابطه خداى تعالى اين آيه را نازل كرد * ( وَهُوَ الَّذِي يَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبادِه ) * ( سوره شورى ، آيه 25 ) ؛ آرى خداست كه توبه‌پذير است و توبه بندگان بزهكارش را مىپذيرد .
[ تفسير ابن جرير طبرى 25 / 16 ] به سند خود ، از « ابو ديلم » روايت كرده است ، هنگاميكه كه حضرت على بن الحسين عليهما السّلام را اسير كرده بودند در

433