نمىباشد مادامى كه قطعه طلائى در اختيار اوست ! اين بود كه پيش از آنكه به كار ديگر بپردازد ، آن قطعهء طلا را به مصرف معيّنش رسانيد و فرمود : خوشحال نمىشوم هر گاه آل محمد به اندازهء كوه احد ، طلا داشته باشند و همگى آنرا در راه خدا ، به مصرف نيازمندان برسانند و يك دينار از آن را باقى بگذارند . در اين رابطه ، « ابن عباس » گفته است ، پيغمبر اكرم صلَّى اللَّه عليه و آله در حالى از دنيا رحلت كرد كه درهم ، دينار ، بنده و كنيزى از خود باقى نگذاشت و هنگامى كه از دنيا رفت ، زره آن حضرت در برابر سى صاع جو ، در گرو يكى از يهوديان بود و حضرت رسول صلَّى اللَّه عليه و آله هزينهء خود و بستگانش را از آن جو اداره مىكرد .
[ همان كتاب 7 / 262 ] از « زيد بن حارث » روايت كرده است ، در يكى از روزها كه رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله بر فراز حصيرى خوابيده بود و فرو رفتگى حصير در پهلوى مباركش ظاهر بود ، « عايشه » خطاب به آن حضرت عرض كرد : اينك ، « كسرى » و « قيصر » ، كشورهاى پهناورى را در سلطه خود دارند ، و از همه گونه نعمت برخوردارند و شما كه رسولخداييد ، از همه چيز تهيدست مىباشيد ؛ چنان كه بر روى حصير استراحت مىكنيد ، و لباس بىارزش مىپوشيد . حضرت فرمود :
چه مىپندارى ؟ هر گاه من بخواهم ، كوهها طلا مىشوند ! و با من به حركت در مىآيند . آرى ، « جبرئيل » بر من نازل شد و كليدهاى خزاين و گنجينه‌هاى عالم را در اختيار من گذاشت ، نپذيرفتم . اينك ، اى عايشه ! حصير را بالا بگير . - به امر آن حضرت ، حصير را بالا گرفتم - در هر گوشه‌اى از آن ، شاخه يا شمش بزرگى از طلا ، مشاهده كردم كه يك مرد به تنهائى ، توانائى حمل آنرا نداشت ! و خطاب به من گفت : اى عايشه نگاه كن ! و شمشهاى طلا را از نزديك مشاهده كن و بدان كه دنيا و خوبىهاى آن ، از نظر خداى تعالى ، به اندازهء بال پشه‌اى ارزش و اعتبار ندارد . سپس شمشهاى طلا از نظر او پوشيده گشت .
[ طبقات ابن سعد 1 / قسم 2 / 114 ] از « انس بن مالك » نقل كرده است

262