شب و روز خود را به رنج و زحمت سپرى كردند ، خداى تعالى به پيغمبرش خبر داد كه اعلاميّه قريش كه به امضاى سران قريش رسيده ، و در داخل كعبه دفن شده است ، توسط موريانه خورده و نابود شده است ! و تنها مواضعى كه در آن نامه ، نام خدا نوشته شده است [ بسمك اللَّهمّ ] ، باقى مانده است .
رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله جريان را به اطلاع « ابو طالب » رساند ، « ابو طالب » عرضه داشت : اى برادرزاده ! آنچه را به اطلاع من رسانيدى ، حقيقت دارد ؟ فرمود : آرى ، به خدا سوگند ! آنچه را به اطلاعت رساندم ، حقيقت است . « ابو طالب » ، جريان را با برادرانش ، در ميان گذاشت و در پاسخ آنها كه پرسيدند گمان تو چيست ؟ گفت : به خدا سوگند ، تا به حال ، سخن دروغ به من نگفته است . پرسيدند : در اين رابطه ، رأى تو چيست ؟
« ابو طالب » در پاسخ آنها گفت : بهترين جامه‌هاى خود را بپوشيد ، سپس با قريش ملاقات كنيد ، تا از آن آگاه نشده ، خبر نابودى نامه را به اطلاع آنها برسانيم . آنگاه « ابو طالب » و همراهان از شعب بيرون آمده ، وارد مسجد الحرام شدند و بسوى حجر آمدند - معمول آن بود كسانى در كنار حجر مىنشستند كه از ديگران مسنتر و خردمندتر باشد - در اين حال به محض اينكه « ابو طالب » و همراهان ، ظاهر گرديدند ، بزرگان قريش به احترام « ابو طالب » و همراهانش ، از جاى برخاسته و در انتظار بودند تا چه خواهند گفت و رأيشان چيست ؟ « ابو طالب » ، آغاز سخن كرد و گفت : ما بخاطر موضوعى نزد شما آمده‌ايم و اميدواريم در صورتى كه حقيقت آن براى شما معلوم شود ، پاسخ پيشنهاد ما را بدهيد . بزرگان قريش استقبال گرمى از « ابو طالب » به عمل آورده و گفتند : ما هم سعى خواهيم كرد تا موجبات مسرّت شما را فراهم سازيم ، حال بگوئيد چه مىخواهيد ؟
« ابو طالب » گفت : برادرزاده‌ام كه امانت و صداقت او براى همگان مشهود است و هرگز سخن دروغ هم از وى نشنيده‌ام ، اظهار مىدارد كه خداى تعالى ، موريانه را بر نامه‌اى كه شما نوشته‌ايد ، مسلَّط كرده و مطالبى را كه از ظلم و جور

167