آورد و به عرض رسانيد : يا رسول الله ! اين طبق خرما ، هديّه است . حضرت به همراهان خود فرمود : از اين طبق بخوريد .
در اين هنگام ، رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله جناب « سلمان » را از مردم يهود - كه « سلمان » زرخريد آنها بود - به فلان مبلغ از درهم ، خريدارى كرد و مقرر شد ، علاوه بر مبلغ مزبور ، چند درخت خرما هم ، « سلمان » غرس كند و مواظب باشد كه آنها به ثمر برسد .
همه آن نخلها را ، رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله ، به تنهائى شست و هسته‌هاى خرما را به دست مباركش ، در زمين غرس نمود و يكى از آنها را هم « عمر » در زمين كاشت [ ؟ ! ] طولى نكشيد ، همه آنها ، نخل شد و بار داد ، تنها نخل « عمر » ، به بار ننشست ! رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله پرسيد : اين درخت بىبار را چه كسى كاشته است ؟ ! گفتند : « عمر » هسته آنرا در زمين فرو برده است ! رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله آن درخت را كند و بار ديگر آنرا غرس كرد و آن نيز نخل شد و بار داد .
[ اسد الغابة 2 / 33 ] حديثى را به سند خود ، از « دختر حكم بن ابى العاص » روايت كرده است كه « دختر حكم » ، خطاب به پدرش گفت : در ميان اين همه مردم ، هيچ گروهى را مانند بنى اميّه دربارهء رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله ، سست رأى و درمانده‌تر نديده‌ام ! « حكم » گفت : اى دخترك ! ما را در اين باره ، سرزنش مكن .
اينك ، براى درماندگى خودمان ، حديثى را نقل ميكنم كه خود ، به دو چشم خويش ديده‌ام ، و آن اينست كه همواره از قريش مىشنيدم ، اين صائبى [ ستاره پرست ، منظورشان پيامبر اسلام بود ] ، در مسجد ما ، نماز مىگزارد ! سرانجام مقرر داشتند كه او را از پاى درآورند ، ما هم به پشتيبانى از آنها برخاستيم به محض آنكه او را ديديم ناگهان صداى سهمناكى به گوشمان رسيد ! چنان پنداشتيم كه گويا همه كوههاى « يمامه » ، بر سر ما ، فرو خواهد آمد ، از آن پس ، چيزى احساس نكرديم و توان هيچ كارى را در خود نيافتيم و او در اين فرصت ، نمازش را خواند و به

142