در اين هنگام شترى افتان و خيزان ، در حالى كه اشك از چشمانش روان بود ، در برابر حضرت رسول اكرم صلَّى اللَّه عليه و آله به زانو در آمد ، پيغمبر اكرم صلَّى اللَّه عليه و آله كه شتر را به آن وضع ناراحت كننده مشاهده كرد ، خطاب به من ، فرمود : برو و جويا شو ، كه اين شتر از كيست ؟ زيرا از وضع اين حيوان پيداست كه از صاحبش شكايت دارد .
به فرمان آن حضرت ، از حضور مبارك بيرون رفته و جوياى احوال صاحب شتر بودم كه در حين جستجو ، به مردى از انصار ، برخورد كردم ، معلوم شد همان شخص ، صاحب شتر است . او را بحضور مبارك رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله آوردم . رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله از آن مرد پرسيد : شتر تو چه حالى دارد و با او چگونه رفتار كرده‌اى كه به شكايت ، نزد من آمده است ؟ آن مرد انصارى به عرض رسانيد : به خدا سوگند ! از چگونگى حال او و شكوه‌اى كه بحضور مبارك نموده است ، اطلاعى ندارم ، همين قدر مىدانم ، از هنگامى كه در اختيار من در آمده است ، از آن حيوان براى آب كشى بهره گرفته‌ام تا اينكه از كار افتاد و نيروى آب كشى را از دست داد ، ديشب تصميم گرفتيم ، كه آنرا نحر كنيم و گوشتش را تقسيم نمائيم .
رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله فرمود : از نحر كردن آن حيوان يا خوددارى كن ، يا آنرا به من ببخش و يا به من بفروش . آن مرد عرض كرد : آن حيوان را به شما مىبخشم . رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله امر كرد تا نشان صدقه را بر روى آن حيوان ، نصب كردند و آنرا به حال خود گذاشت .
[ طبقات ابن سعد 1 / قسم 1 / 125 ] از « زيد بن اسلم » و غيره ، نقل كرده است ، چشم « قتادة بن نعمان » بر اثر برخورد با چيزى ، از حدقه بيرون افتاد . آنگاه رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله چشم او را با دست مبارك خود ، در حدقهء چشم گذاشت . آن چشم ، از چشم ديگرش ، جلوه و زيبائى بهترى پيدا كرد !
[ همان كتاب و همان صفحه ] به سند خود ، از « زيد بن اسلم » و « يزيد بن رومان » و « اسحاق بن عبد الله بن ابى فروة » و ديگران روايت كرده است ، در جنگ

137