و در زيارت عاشورا مى گوئى سلام بر تو اى بنده اى كه در مقام عبوديت لقب ابا عبد الله گرفتى ، و سلام بر تو اى فرزند رسول خدا ( ص ) و اى فرزند على ( ع ) . . .
و در زيارت امام زمان ( عج ) مى خوانيم :
" السلام عليك حين تقرء وتبين ، السلام عليك حين تصلى وتقنت ، السلام عليك حين تركع وتسجد ، السلام عليك حين تهلل وتكبر " [1] .
و در جائى كه عاشقان مجازى با اظهار محبت هاى پيوسته خود و ذكر صفات برگزيده معشوقشان لذت مى برند به اميد آنكه مورد تفقد و دل جوئى قرار گيرند .
جا دارد كه عاشقان حقيقى اهل بيت و سوخته‌گان عشقشان با تكرار نام و نشان معشوقشان عشق ورزيده به اميد دميدن صبح سعادت ، و با قبول يك سلام و درودشان مورد عنايت قرار گيرند ، و مس وجودشان به طلاى ناب محمد ( ص ) و آل او مبدل گردد .
ت - 14 - ص 167 - سطر 17 .
اين شعر نسبت داده شده به عمر بن الخطاب [2] و بعض هم نسبت داده اند به ابو فراس همام الفرزدق . [3] .
و دست سياست جرئت داده است علماء عامه را كه در مقابل ظاهر آيه شريفه و تصريح زيادى از علماء آنها مثل فخر رازى [4] وقرطبى [5] و و . . . و روايات فراوانى كه ادعاء تواتر و اجماع بر آنها شده كه حسن و حسين فرزندان رسول خدا ( ص ) هستند .

[1] بحار الانوار ج 53 / 171 رقم 5 باب ما خرج من توقيعاته .
[2] جامع الشواهد : ص 91 .
[3] خزانة الادب : 1 / 300 .
[4] تفسير فخر رازى ، 8 / 488 .
[5] تفسير قرطبى : 4 / 104 ، ج 7 / 31 .

444