بسيارى كرد تا اندكى به نظر آرام شد ، آنگاه با معشوقه گفتند مىشناسى اين كيست ؟
گفت نه ، گفتند اين خليفه است از اين روى تن در داد و زن وليد شد ، و اين شعر را وليد در حق او مىسرآيد :
أضحى فوادك يا وليد عميدا * صبا قديما للحسان صيودا من حب واضحة العوارض طفلة * برزت لنا نحو الكنيسة عيدا ما زلت ارمقها بعينى وامق * حتى بصرت بها تقبل عودا عود الصليب فويح نفسى من رأى * منكم صليبا مثله معبودا فسئلت ربى أن أكون مكانه * وأكون في لهب الجحيم وقودا اجاب الله مسئلته .
و هم در حق اين نصرانيه مىگويد بعد از اينكه سرش فاش و امرش مشهور شد :
الا حبذا سعدي وان قيل انني * كلفت بنصرانية تشرب الخمرا يهون علينا ان نظل نهارنا * الى الليل لا اولى نصلي ولا عصرا [1] و مسعودى رحمه الله در ( مروج الذهب ) رايت مىكند كه يك وقت ابن عايشه مغنى نزد وليد آمد و اين بيت تغنى كرد :
انى رأيت صبيحة النحر * حورا نعين عزيمة الصبر مثل الكواكب في مطالعها * عند العشاء اطفن بالبدر وخرجت ابغى الاجر محتسبا * فرجعت موقورا من الوزر وليد گفت احسنت والله ، و او را به حق عبد الشمس سوگند داد تا اعاده كند ، اجابت كرد ، بازش سوگند به حق امية داد ، اعادت كرد ، همچنين اين شجره

[1] تزيين الاسواق ج 1 / 250 دار حمد ومحيو .

342