و علامه مجلسى عليه الرحمة ترجيح اين احتمال داده ، و نيز تجويز كرده كه مراد آن باشد كه كنايه از آن جناب به جعفر مىكنند [1] ، و اين بعيد است ، و مأنوس به مجارى استعمال قاطع بوجه اول خواهد بود ، و عجب تر آن كه بعض أجله معاصرين أيده الله تعالى مستند به عبارت ( منتهى الارب ) شده تعيين وجه ثانى كرده و بر علامه مجلسى اعتراض كرده كه چرا وجه اول را استظهار كرده ، و از اين معنى تعجب نموده ، و او را غريب شمرده ، والله العالم به حقايق الامور .
تنبيه :
اشاره كرديم كه اين كنيه شريفه از اول امر براى جناب سيد الشهداء عليه السلام بوده ، و البته بايد به اذن رسول خدا باشد ، و معلوم است كه آن جناب بدون وحى الهى ابدا اقدام در امرى نمى فرمود ، و ناچار بايد سرى در تحت اين كنيه منطوى باشد ، و نكته‌اى داشته باشد ، و دور نيست كه بگوئيم اين كنيه از قبيل مكنى شدن پيغمبر باشد به ابو القاسم ، چنانچه در بعض اخبار وارد شده ، و از قبيل كناى متعارفه مذكوره نباشد .
و توضيح او چنان است كه چون حضرت سيد الشهدا عليه السلام در مقام اظهار عبوديت و خدا پرستى و ثبات قدم در توحيد و محبت شاهد ازل چنان اقدام كرد كه احدى از انبياء و اولياء جز جد و پدر و برادر بزرگوارش عليهم السلام نتوانستند نيل آن مرتبه كنند ، و همه به لسان حال گفتند " لو دنوت أنملة لاحترقت " خصوصا در روز عاشورا كه عبادتى كرد كه جامع جميع عبادات ظاهريه و اعمال قلبيه بود .
و هر يك از اعمالش از صوم و صلاة و زكات و حج و جهاد و امر به معروف و نهى از منكر - كه برخى حقيقتا از آن جناب صادر شده ، مثل جهاد و امر به

[1] بحار الانوار : 5 / 37 ذيل رقم ( 9 ) .

144