مضمون كه در عرش ، و در بهشت ، و در محشر ، و در لسان جبرئيل ، و ملائكه و پيغمبر ، و مؤمنين ، واحبار يهود ، و آفتاب ، وذو الفقار ، وسباع ، و منافقين حتى عمر ، لقب على عليه السلام بوده ، كه نمىتوان شماره كرد ، بلكه در بعضى تصريح دارد كه سابقا ولاحقا احدى را استحقاق اين لقب نبوده ، و از اكابر صحابه مثل حذيفه ، وابوذر ، اين مطلب نقل شده ، و مذهب ايشان اينست كه قول صحابى حجت است به حكم اينكه روايت كرده اند " اصحابى كالنجوم بايهم اقتديتم اهتديتم " و چون در مسائل محل اختلاف البته به قول اهل خلاف تمسك كردن اولى واوقع است ، ما در اين مختصر حديثى چند از طرق آنها روايت مىكنيم ، و سيد اجل ازهد اورع اقدس ابو القاسم رضى الدين علي بن طاوس الحسيني رضي الله عنه وارضاه در اين مسألة كتابى نوشته كه جميع اخبار آن كتاب را از كتب معتبره وطرق معتمده آنها روايت فرموده ، و اگر بعض اخبار از علماء شيعه باشد آنها از علماء اهل سنت روايت كرده اند ، و دويست و بيست حديث به اسانيد مختلفه متعدده در آن كتاب نقل فرموده ، و خود اعتراف فرموده به اينكه استقصاء جميع اخبار نفرموده ، و چنين است ، چه اين بنده غير از آن أحاديث اخبارى بسيار از طريقه عامه ديده ام ولى در اين مقام محض تيمن و تبرك ده حديث از آن كتاب مبارك به حذف اسانيد در اين مختصر انتخاب كرده بجهة تنوير قلوب اخوان و روشنى چشم اهل ايمان مىنويسم :
حديث اول در شهادت خداى تعالى به ثبوت اين لقب شريف براى على عليه السلام .
ابو الفتح محمد بن علي الكاتب الاصفهاني النطنزي [1] در كتاب ( خصائص )

[1] نطنز به نون وطاء مهمله ونون وزاى بلوك معروفى است ما بين اصفهان و كاشان كه در سابق ايام از اعمال اصفهان محسوب مىشد ، و جمعى تصريح به انتساب او به اين بلد كرده اند ، و از عجائب زمان آنكه يكتن از مدعيان فضل وهنر را ديدم كه خود را در فن حديث و ادب ورجال ممتاز مىدانست ، با اين همه اصرار داشت ، كه اين لفظ نظيرى به نون مضمومه ، وطاء معجمه ، وياء مثناة وراء مهمله است ، و هيچ شبهه نداشت تا چه رسد به حجتى و دليلى ، والى الله المشتكى ( منه ) .

178