سند به ابن عباس مىرساند كه چون خداى تعالى آدم را آفريد و دميد در او از روح خود عطسه‌اى كرد خداى الهامش كرد كه بگويد : الحمد لله رب العالمين ، آنگاه خداى به او فرمود يرحمك ربك ، آنگاه چون سجده كردند ملائكه براى او به خود باليد ، و گفت اى پروردگار آيا خلقى آفريدى كه محبوب تر از من باشد بسوى تو ؟ جوابى نشنيد ، ثانيا سؤال كرد هم جوابى نشنيد ، ثالثا سؤال كرد خداى عز وجل گفت بلى ، و اگر ايشان نبودند تو را نمى آفريدم ، گفت خدايا بنما ايشان را به من خداى تعالى وحى رساند به ملائكه حجب ، كه برداريد حجابها را ، چون رفع حجب كردند ، ناگاه آدم پنج شبح ديد كه در جلو عرشند ، گفت خدايا اينان كيانند ؟ خداى گفت اى آدم اين محمد نبى من است ، و اين على امير المؤمنين است كه پسر عم پيغمبر من و وصى اوست ، و اين فاطمه دختر پيغمبر من است ، و اين حسن و حسين است كه پسران على و فرزندان پيغمبر منند ، آنگاه فرمود اى آدم اينها اولاد تواند ، آدم فرحناك شد ، و چون ترك اولى كرد ، گفت : " يا رب أسألك بمحمد وعلي وفاطمة والحسن والحسين لما غفرت لى " و خداى بيامرزيد او را بواسطه اين كار ، و اينست كه خداى فرمايد " فتلقى آدم من ربه كلمات فتاب عليه " و چون به زمين هبوط كرد انگشترى صياغت كرد و نقش كرد بر او رسول الله ، امير المؤمنين ، وآدم را ابو محمد كنيه مىكنند .

179