كسانى اختصاص دارد كه قرين قرآن و ثقل اصغر هستند كه رسول خدا ( ص ) آن را براى امتش به جاى گذاشته است و منظور نصرت دنيايى - آنگونه كه خصم پنداشته است - نيست . زيرا بر آن نقض وارد مىشود . مثل سرانجام عثمان و بيشتر اوقات همچون ايام آل بويه ، حمدانيان ، علويان و ايام مصنّف و سلطان محمد خدابنده ، ايام صفويه كه روزگار خصم است و در خطبه آغازين خود از استيلاى شيعه بر شهرها شكوه كرد .
اينكه آنان خود را اهل سنت و جماعت مىدانند ، اشتباه ديگرى است . زيرا يحيى بن عبد الله بن حسن از پدرش روايت مىكند كه گفت : « على ( ع ) خطبه مىخواند كه مردى برخاست و گفت : اى امير مؤمنان ! به من بگو : چه كسانى اهل جماعتند و چه كسانى اهل تفرقه ، چه كسانى اهل سنتند و چه كسانى اهل بدعت ؟ حضرت فرمود : واى بر تو ، حال كه پرسيدى ، پس پاسخ آن را از من درياب و بر تو لازم نباشد كه پس از اين از احدى در اين باره پرسش كنى . اهل جماعت منم و كسانى كه از من پيروى مىكنند ، اگر چه اندك باشند ، اين فرمان خدا و رسول خدا ( ص ) است . اهل سنت ، آنانى هستند كه به كتاب خدا و سنت رسول خدا ( ص ) تمسك مىجويند ، اگر چه تعداد آنان اندك باشد . اهل بدعت ، مخالفان امر خدا و كتاب ( قرآن ) و رسول خدا ( ص ) مىباشند كه بر اساس رأى و هواى نفس خويش عمل مىكنند ، اگر چه تعداد آنان زياد باشد . گروه اوّل آنان ، رفته‌اند و دسته‌هاى ديگرى نيز باقى مانده‌اند و بر خداست كه آنان را بشكند و از روى زمين محو گرداند و ريشه كن سازد . . . » [1] همان گونه كه مىبينيد اين حديث بر اهل سنت تطبيق نمىكند مگر اينكه به مكابره متوسل شوند و در اين ادعا خود را به ديوانگى زنند . مگر چگونه مىتوان گفت : آنان اهل جماعت امير المؤمنين ( ع ) هستند و پيرو آن حضرت در حالى كه نه تنها در مواردى كه با نظرات مشايخ آنان مخالف است ، بلكه در هيچ امرى از حضرت پيروى نمىكنند ؟ چگونه آنان اهل سنت هستند و حال اينكه بر اساس قياس و استحسان عمل مىكنند و بر اساس نظرات خود حلال را حرام و حرام را حلال مىگردانند و همان طور كه ديديد رسول اكرم ( ص ) آنان را در حديثى كه حاكم نقل كرد ، مورد مذمت قرار داده است ؟ ! بلى آنان اهل جماعت معاويه و امثال اويند ، آنان اهل سنّت ، يعنى مخالفان امير المؤمنين ( ع ) هستند . همان طور كه در مقدمه اى كه در بيان رجال آنان آورديم ديديد ، عثمانى و دشمن امير المؤمنين ( ع ) را چنين توصيف مىكنند كه

[1] كنز العمّال ، كتاب المواعظ ، ج 8 ، ص 215 .

91