امور دينى مشهورند ، اين شهرت تنها نزد امثال او است ، گذشته از اين ، اين مطلب با آنچه در شرح حال عمران بن حطان آورد كه خوارج هر گاه چيزى مىخواستند آن را حديث مىكردند ، منافات دارد .
و همچنين تمسك ناصبيان به امور دينى ، با توصيفى كه رسول خدا ( ص ) از آنان كرده ، منافات دارد ، چه حضرت آنان را خارج از دين دانسته است . و اگر هم بپذيريم كه منافات نداشته ، باز تمسك آنان به امور دينى ، همچون تمسك يهوديان به ديانت يهودى است و به اخبار آنان حجيت نمىبخشد .
اما گمان وى مبنى بر اينكه اغلب رافضيان دروغ مىگويند ، ستمى است ناشى از عداوت دينى و عصبيت مذهبى . ما غير از اين ستم ، علَّت ديگرى براى ادعاى ابن حجر سراغ نداريم جز اينكه شيعه ، راوى فضايل و مناقب اهل بيت ( ع ) و مطاعن دشمنان آنان هستند . پيش از اين آورديم كه نقل چنين رواياتى در آن شرايط زمانى ، دليل بر وثاقت راوى است . زيرا كسى كه حاضر مىشود چنين حديثى روايت نمايد ، خويش را گرفتار شمشير امراى ستمگر ، آماج قلم علماى ناصبى و نيش زبان خطباى دنياپرست قرار داده است . اين بهترين دليلى است كه مىتوان بر اساس آن حكم كرد كه اين راويان ، موثقترين و با انصافترين مردم هستند .
اما اينكه گفت : اصل در اين مورد آن است كه ناصبيان عقيده دارند . . . ، چنين ادعايى مكابرهء محض مدعى و مدعى له است . به علاوه شيعه هم بر اساس دلايل قوى معتقد است كه : مشايخ ثلاثه ( ابوبكر ، عمر و عثمان ) حق امير المؤمنين ( ع ) را غصب كردند و با نصّ پيامبر امين ( ص ) به مخالفت پرداختند . بنابراين اعتقاد شيعه هم در مورد آنان ، ديانت است . پس چه شده كه روايات شيعيان را آنگونه كه روايات ناصبيان را قبول دارند ، معتبر نمىدانند ؟ ! آيا غير از اين است كه شيعه به ثقلين « قرآن و خاندان پيامبر ( ص ) » تمسك جست امّا نواصب اين دو يادگار گرانبهاى رسول اكرم ( ص ) را ناديده گرفتند و پيمان شكستند . آرى همان گونه كه گفته‌اند : مردم به امثال خود تمايل بيشترى دارند ! اما اينكه مىگويد : بعضى از آنان كسانى بودند كه نزديكانشان در جنگهاى على ( ع ) كشته شده بودند ، از نكات جالب توجه است . اگر اين سخن مىتوانست توجيه گر بغض با على ( ع ) باشد ، نمىبايست بغض مشركان با رسول خدا ( ص ) قبيح باشد . زيرا آن حضرت ( ص ) تمام نزديكان آنان را كشت ! براى تكميل اين بحث به فرصت ديگرى نيازمنديم .

65