پوشيده نگاه دارند و اگر چيزى در اين باره روايت مىكنند ، كامل و جامع نباشد ، چنانكه از خطبهء پيامبر ( ص ) در غدير خم بدست مىآيد كه چگونه آن را روايت كرده‌اند ! آيا عقل مىپذيرد كه پيامبر ( ص ) در محل خم مسلمانان را كه حدود صد هزار نفر بودند ، فرمان دهد كه جمع شوند و در زير آفتاب سوزان بر بالاى منبرى كه از جهاز شتران برايش مهيا كرده بودند ، بايستد و خطبه اى بخواند و با اهتمام فراوان دست على ( ع ) را بالا برد و نگويد كه : الا من كنت مولاه فعلىّ مولاه ، اللهم و ال من والاه و عاد من عاداه ، فكر نمىكنم هيچ عاقلى چنين مطلبى را بپذيرد ، خصوصا اگر مولى را بر ناصر و مانند آن حمل كنيم ! پس به ناچار بايد واقعه همانگونه باشد كه شيعه آن را روايت كرده است : پيامبر اكرم ( ص ) آن خطبه بلند ، بليغ و زيبا را ايراد كرد و در آن از نزديكى ارتحال خود و پايان عمر مباركش سخن گفت و بر جانشينان و خلفاى خود و واليان امور پس از خويش تأكيد و بيان فرمود كه دو چيز گرانبها از خود در ميان امّت به جاى مىگذارد و به آنان دستور داد كه به آن دو تمسك جويند تا گمراه نشوند و بر بيعت با على ( ع ) و سپردن امارت مؤمنين بدان حضرت ( ع ) تصريح و تأكيد فرمود . امّا بعضى از اهل سنّت اصلا واقعه را روايت نكرده‌اند تا يادش از بين برود و بعضى ديگر هم بخش اندكى از آن را آنهم پس از درخواست امير المؤمنين ( ع ) روايت كرده‌اند كه پس از آن ، اندكى مسئله روشن شد ، اگر چه باز عالمان دنياپرست كوشيدند تا آن را از خاطره‌ها بزدايند و از اثر آن در اذهان اجتماع بكاهند . اگر بدانيد كه چگونه علماى آنان تلاش مىكردند كه افراد را متهم به تشيع كنند ، و بدين وسيله آنان را هدف هر گونه بلا و مصيبت و در معرض هر نوع ايراد و اشكال قرار دهند ، خواهيد دانست كه چه اهتمامى در از بين بردن فضايل امير المؤمنين ( ع ) داشتند و آن افراد هم تا چه اندازه در آن روايتى كه بيان مىكردند ، با انصاف بوده‌اند و از وثاقت برخوردارند ! ! حتى نسائى صاحب سنن را چنانكه در وفيات الاعيان بيان شده ، به تشيع متهم كردند ، زيرا وى كتابى تحت عنوان خصائص امير المؤمنين ( ع ) نوشت و نيز گفت : فضيلتى از وى ( معاويه ) سراغ ندارم جز اينكه خداوند شكمش را سير نگرداند ، با اينكه اين حديث بطور مستفيض از طريق آنان نقل شده حتى مسلم هم آنگونه كه خواهيد ديد ، آن را در صحيح خود آورده است . همينطور ابو عبد الله حاكم محمد بن عبد اللَّه و ابو نعيم فضل بن دكين و عبد الرّزاق و ابو حاتم رازى و پسرش عبد الرحمن و ديگر دانشمندانى كه هيچگونه ترديدى در سنّى بودن آنان وجود ندارد ، تنها به اين دليل كه گوشه اى از فضايل و مناقب خاندان رسول اكرم ( ص ) را روايت و اندك عنايتى بدان داشته‌اند ، متهم به تشيع شده‌اند .

6