مشيت خداوند تعلق گيرد ، جايز است كه پيامبر آنگونه باشد كه مصنّف - ره - توصيف كرده است . از امور شگفت استدلال صاحب مواقف بر عدم اشتراط هيچ شرطى در ارسال رسولان به اين آيهء مباركه است كه مىفرمايد : * ( « الله أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسالَتَه » ) * [1] .
زيرا دلالت آيه مباركه ظاهر و يا صريح است كه صاحب دعوت فى نفسه اهليت رسالت را دارد و لذا خداوند متعال او را مبعوث مىكند . زيرا مىداند كه او اهليت لازم را دارد و ذاتا مستعد رسالت است . از همين لحاظ است كه شارح چنين بر او ايراد مىگيرد كه : « در دلالت اين آيه بر مطلوب مصنف ، نوعى پوشيدگى وجود دارد . » همچنين سخنى كه اين دو تن در باب عصمت پيامبران دارند بر جواز ارسال صاحب اوصاف مذكور از نظر آنان ، دلالت مىكند . آن دو مىگويند :
امّا پيش از آن يعنى پيش از وحى ، جمهور يعنى اكثر اصحاب ما و گروهى از معتزله ، صدور گناه كبيره را از آنان ممتنع نمىدانند . زيرا معجزه بر آن دلالت ندارد و عقل هم به امتناع آن حكم نمىكند و دلالت نقلى هم بر آن وجود ندارد .
بيشتر معتزله صدور گناه كبيره را ممتنع مىدانند ، اگر چه از آن توبه كنند . زيرا صدور گناه كبيره موجب نفرت است كه خود از پيروى مردم از آنان ممانعت مىكند و لذا مصلحت بعثت از بين مىرود . بعضى از آنان از هر آنچه كه موجب تنفر است بطور مطلق منع كرده‌اند يعنى خواه گناه نباشد مثل زناكارى مادران و ارتكاب فجور از سوى پدران و دنائت و رذالت آنان . . . .
اين كلام دلالت دارد كه منع اوصاف مورد نفرت مذكور به بعضى از معتزله اختصاص دارد و لذا اشاعره و بعضى از معتزله آن را جايز مىدانند . بدين ترتيب معلوم مىشود كه آنچه مصنّف به آنان نسبت داده حق و صدق است . و اينان در حب اشاعهء فحشا بين اهل ايمان سزاوارترند زيرا جايز مىدانند كه پيامبر آنگونه باشد كه مصنّف - ره - بيان كرد و حتى كارهاى زشت به آنان نسبت داده ، آن را در طول تاريخ در كتابهاى خود اشاعه داده‌اند . مثل : رقص پيامبر ( ص ) و حضور آن حضرت در مجالس زنان و مردان خواننده و دف زدن ، گفتار حضرت در مدح بتان كه گفت : تلك الغرانيق العلا و . . . .

[1] . انعام / 124 .

535