جريان اين دليل در عمدى و سهوى بودن گناه وجود ندارد . ليكن همانطور كه گذشت ، اشاعره ارتكاب گناهان كبيره را بطور سهو و بعضى از آنان ارتكاب عمدى آن را براى پيامبران جايز دانسته‌اند . همچنين وقوع صغيره را مقيد به ندرت نكرده‌اند . بيان اينكه براى پيروى نيست ، گذشته از اينكه جور و ستم است ، نفعى ندارد . زيرا اگر پيامبر بيان كند كه عمل من را نبايد شما مرتكب شويد ، ديگر كسى بر او اعتماد نخواهد كرد . زيرا معصيت و اقرار بدان است . لذا فايدهء بعثت پيامبران منتفى خواهد شد . از اين گذشته چه بسا كه در همين بيان هم سهو كرده يا دچار وهم شده باشد كه اين هم از نظر اشاعره محال نيست . اگر هم مسلَّم باشد ، باز مصحح وقوع كبيره هم هست و حال اينكه خود خصم هم بدان عقيده ندارد .
قوشجى از اين دليل چنين پاسخ داده است كه پيروى واجب نيست مگر در امور مربوط به شريعت و تبليغ احكام و نه در امورى كه از طبع و سرشت انسانى صادر مىشود . اشكال وارد بر پاسخ قوشجى اين است كه تمام افعال پيامبر به شريعت مربوط مىشود و لذا فعل پيامبر را هم مانند گفتار و تقرير او سنّت ناميده‌اند . از اين گذشته ، اگر پيروى از فعل پيامبر واجب نباشد ، استدلال به اخبارى كه از فعل او نقل نشده ، صحيح نخواهد بود و اين خلاف ضرورت است و نيز هر عاقلى كه ببيند صاحب شريعت چيزى را انجام مىدهد ، بر جواز آن استدلال خواهد كرد و خواهد گفت كه خودش هم انجام داد . پس معلوم شد كه بيان اين دليل توسط آنان ، گفتارى است كه نمىتوان آن را ثابت كرد و حتى در گناهان كبيرهء سهوى و مطلق گناهان صغيره ، اصلا گفتارى نيست تا بتوان آن را ثابت كرد . اين دليل را بعضى از اشاعره به پيروى از اماميه آورده‌اند و به لوازم آن ملتزم نشده‌اند .
مصنّف - رفع الله درجته - مىگويد :
3 - وجوب آزار رساندن به پيامبران و دورى گزيدن از آنان . زيرا اگر جايز باشد كه پيامبران مرتكب معاصى شوند ، از باب امر به معروف و نهى از منكر واجب خواهد بود كه مردم آنان را مورد آزار و اذيت قرار داده و از آنان دورى جويند . ليكن خداوند بر تحريم آزار پيامبران تصريح فرموده ، مىگويد : * ( « إِنَّ الَّذِينَ يُؤْذُونَ الله وَرَسُولَه لَعَنَهُمُ الله فِي الدُّنْيا وَالآخِرَةِ » ) * [1]

[1] . احزاب / 57 .

528