روايت كرده‌اند كه پيامبر ( ص ) بعضى از آيات قرآن را فراموش كرد و حتى ديديد كه بسيارى از آنان به عدم عصمت پيامبران از ارتكاب عمدى گناهان كبيره عقيده دارند . پس جايز است كه عمدا آنچه را كه به او وحى شده ترك كند و از روى عمد و قصد در غير تبليغ دروغ بگويد . اين اقتضاى روايت غرانيق است و حتى اين روايت مقتضى كفر عمدى پيامبران هم هست . روايت شك ابراهيم ( ع ) هم مؤيد اين مطلب است و نيز روايات ديگرى كه اينان دارند . اگر كسى به دلايلى بنگرد كه بعضى از اينان بر گناهان پيامبران استدلال كرده‌اند - چنانكه در مواقف آمده است - در خواهد يافت كه آنان هر گونه گناهى را براى پيامبران جايز دانسته‌اند و رواياتى كه مصنف ( ره ) آورده و ديگر روايات آنان ، بر اين مطلب دلالت و اقتضا دارد . پس با اين وضع كه حداقل احتمال سهو و نسيان در آنان مىرود ، چگونه مىتوان به پيامبران اعتماد ورزيد ؟ ! در مورد تشريع هم پيش از اين مطالبى آورديم و ميزان صحت اين ادعا را ديديد !
مصنّف - ضاعف الله اجره - مىگويد :
2 - اجتماع ضدين و يا انتفاى فايدهء بعثت پيامبران . زيرا اگر پيامبر مرتكب معصيت شد ، يا پيروى از وى در ارتكاب معصيت بر ما واجب است يا نه . اگر واجب باشد ، لازم مىآيد كه انجام چيزى بر ما واجب باشد كه ترك آن بر ما واجب است و بدين ترتيب اجتماع ضدين پيش مىآيد و اگر هم پيروى از پيامبر در ارتكاب معصيت واجب نباشد ، بعثت پيامبران بيهوده و خالى از فايده خواهد بود .
فضل مىگويد :
اين دليل را پيش از اين ، از طرف اشاعره آورديم و بر كسانى حجت است كه معاصى را براى پيامبران جايز مىدانند و حال اينكه اشاعره چنين عقيده اى ندارند . از سوى ديگر ارتكاب گناهان صغيره را كه تجويز كرده‌اند ، بسيار نادر اتفاق مىافتد و همانطور كه گذشت ، زيانى به ملكهء عصمت وارد نمىكند و واجب است در حالى واقع شود كه معلوم شود وقوع آن بر سبيل ندرت است و پيامبر بيان كند كه از اين كار نبايد پيروى كنند . پيش از اين بيان كرديم كه بر اساس اين دليل ، تجويز معصيت براى پيامبران مطلقا محل تأمل است . و الله اعلم .
من مىگويم :
اين دليل در گناهان كبيره و صغيره بدون فرق بين آن دو ، جارى است . لذا تفصيل بين صغيره و كبيره بىدليل است ؛ هر چند گناه صغيره بندرت اتفاق افتد . همچنان فرقى در

527