پيامبر ( ص ) است كه آيات قرآن را فراموش كند . زيرا كسى كه آنچه را كه بدان مبعوث شده و معجزه او است ، فراموش كند ، ديگر محل اطمينان و وثوق در تبليغ نخواهد بود . پس شايستگى لازم را براى رسالت ندارد . در همين باب ، مسلم روايت كرده كه :
« بدا به حال كسى كه بگويد : آيه چنين و چنان را فراموش كردم » و گفت : « بدا به حال مردى كه بگويد : سورهء چنين و چنان و آيه چنين و چنان را فراموش كردم . » پس چگونه آنجا كه بدان متصّف است ، ديگران را مذمت مىكند ؟ ! 4 - روايات فراوانى كه مسلم در آخر كتاب « المساجد » باب « قضاء الصلاة » آورده ، مىگويد كه پيامبر ( ص ) صبح خواب مىماند و نماز صبح را به جاى نمىآورد تا اينكه گرماى خورشيد او و اصحابش را بيدار مىكرد . در بعضى از اين روايات دارد كه اوّلين كسى كه بيدار مىشد ، ابو بكر بود ، سپس عمر ، نزد پيامبر خدا ( ص ) ايستاد و با صداى بلند تكبير گفت تا اينكه رسول خدا ( ص ) بيدار شد . بخارى در كتاب « التيمم » باب « الصعيد الطيب وضوء المسلم » و در كتاب « الصلاة » باب « الاذان بعد ذهاب الوقت » مانند آن روايت كرده است . نمىدانم آيا خواب پيامبر ( ص ) از عبادت واجب پروردگارش را تصديق كنم و حال اينكه چشمانش مىخوابيد ولى قلبش بيدار بود ، يا سنگينى خواب آن حضرت را تصديق كنم كه آنقدر سنگين بود كه مىبايست عمر صدايش را در تكبير آنقدر بلند كند كه بيدار شود يا خواب يك سپاه را بدون نگهبان تصديق كنم كه هرگز اتفاق نمىافتد ؟ ! بخارى در اثناى ابواب « التقصير » در باب « اذانام و لم يصل بال الشيطان فى اذنه » و در كتاب « بدء الخلق » باب « صفة ابليس و جنوده » آورده است كه نزد پيامبر ( ص ) از مردى ياد شد كه شب را تا صبح مىخوابد .
حضرت ( ص ) فرمود : « آن مردى است كه شيطان در گوشش بول كرده است . » مسلم آن را در باب « الحث على صلاة الوقت » از كتاب « صلاة المسافرين » آورده است . آيا از نظر اينان جايز است كه آن عمل را شيطان با پيامبر اينان انجام دهد ؟ ! خداوند آراء و عقايدشان را زشت گرداند .
5 - روايتى كه بخارى آن را در دو باب در آخر كتاب « المواقيت » و در باب « قول الرجل ما صلينا » از كتاب « الاذان » و در اواخر كتاب « الجمعه » آورده است . مىگويد :
عمر بن خطاب در روز خندق ، پس از غروب خورشيد آمد و شروع به سبّ كافران قريش كرد . گفت : اى رسول خدا نماز عصر را به جاى نياوردم تا اينكه

512