دوشيزگان پرده نشين حياى بيشترى داشت ، داده شود و فرمود : « الحياء من الايمان » و با غيرتترين و با مروتترين مردم بود و فرمود : « من لا مروة له لا ايمان له » و با وقارترين مردمان بود تا آنجا كه خنده اش تبسّم بود . پس چگونه از هواى نفس عايشه پيروى مىكند و به پيامدهاى آن كه نقص و رسوايى است ، توجه نمىكند ؟ شگفتا ! اين تهتك عايشه با آنچه كه احمد از وى روايت كرده ، چگونه جمع مىشود كه گفت : « به خانه‌ام كه رسول خدا ( ص ) و پدرم در آن دفن شده‌اند ، وارد مىشدم و لباس از تن مىكندم و با خود مىگفتم او همسرم است و اين پدرم . اما از آن روزى كه عمر با آنان دفن شد ، به خداى سوگند كه به جهت حياى از عمر وارد آن خانه نشدم مگر اينكه ، لباسم را به تن محكم مىكردم [1] . نمىدانم كه اين حياى از مردگان ، روز جمل كجا رفت كه با هزاران هزار مرد زنده درهم آميخت ؟ ! 4 - لهو و فرياد زدن با حرمت مساجد و بناى آن منافات دارد . چگونه پيامبر ( ص ) راضى مىشود و اجازه مىدهد كه اهل لهو و لعب در مسجد به رقص و آوازخوانى بپردازند و حال اينكه خداوند متعال مىفرمايد : * ( « إِنَّما يَعْمُرُ مَساجِدَ الله مَنْ آمَنَ بِالله وَالْيَوْمِ الآخِرِ » ) * [2] ، مگر لعب و غنا ، عمران و آبادى مسجد است ؟ ! همين افراد در صحاح خود روايت كرده‌اند كه پيامبر فرمود : « هر كس شنيد كه كسى در مسجد به دنبال گم شده اش مىگردد و فرياد مىزند ، بر او است كه بگويد : « خداوند آن را به تو برنگرداند . مساجد براى اين كار ساخته نشده است . » و نيز آن حضرت ( ص ) از خواندن اشعار در مسجد نهى كرد و نيز از اقامهء حدود و بلند كردن صدا در آن جلوگيرى كرد . پس چگونه به اعلان لهو و غنا در مسجد اعظم رضايت مىدهد ؟
شگفت اينجا است كه آنان روايت مىكنند كه حضرت ( ص ) بر لهو در مسجد تشويق و ترغيب مىكرد . بخارى در باب « رفع الصوت فى المساجد » از كتاب « الصلاة » ، به نقل از سائب آورده است كه گفت :
در مسجد النبى ايستاده بودم كه مردى با سنگريزه اى به من زد . متوجه شدم كه عمر بن خطاب است . به من گفت : برو و آن دو نفر را نزدم آور . از آن دو پرسيد :
شما كه هستيد يا از كجا هستيد ؟ گفتند : از طايف . گفت : اگر از مردم اينجا بوديد

[1] . مسند احمد ، ج 6 ، ص 202 .
[2] . توبه / 18 .

479