منع نمىكند يا لا اقل كراهت خود را آشكار نمىكند تا ديگران را از آن باز دارد ؟
پوشيده نيست كه هيچ يك از پاسخهاى خصم نمىتواند پاسخ ايرادهاى مصنف - ره - باشد كه گفت : « پيامبر ( ص ) تصاوير را در خانه خود نگه داشت و حال اينكه ملائكه به خانه اى كه در آن مجسمه وجود دارد ، وارد نمىشوند » مگر گمان خصم در عجز كودكان از كشيدن تصوير ( ساختن مجسمه ) كه شايد بتوان آن را پاسخ ناميد ، ليكن اشكال آن را ديديد .
اينكه گفت : « اخبار صحاح سته همچون اخبار رافضيان نيست » راست گفت ، همينطور است . زيرا كسى كه باطل را رد مىكند ، مثل چنين مزخرفاتى را روايت نمىكند و به روايت كسانى كه قسمتى از احوال آنان را ديديد اعتماد نمىكند .
مصنّف - اسبغ الله عليه رحمته - مىگويد :
حميدى در الجمع بين الصحيحين روايت كرده كه عايشه گفت : « پيامبر را ديدم كه مرا با رداى خود پوشاند و من به گروهى از سياهان مىنگريستم كه در مسجد بازى مىكردند .
عمر آنها را از بازى ، باز داشت . « حميدى از عايشه روايت كرده كه گفت :
رسول خدا ( ص ) بر من وارد شد ، دو كنيز آوازه خوان نزد من بودند كه ترانه مىخواندند . پيامبر روى فرش به پشت خوابيد و رويش را گرداند . ابو بكر داخل شد و بر سرم فرياد كشيد و گفت : آواز شيطان نزد رسول خدا ( ص ) ؟ ! پيامبر ( ص ) رو به سوى او كرد و گفت : رهايش كن . چون چشمانشان را بستند ، آن دو كنيز خارج شدند .
چگونه براى پيامبر ( ص ) جايز است كه بر اين عمل صبر كند و حال اينكه خودش بر تحريم لعب و لهو تأكيد كرده و قرآن از آن پر است ، خصوصا كه با همسرش بود ؟ ! آيا حميّت و غيرت او را وادار نكرد كه اقدامى كند ، با اينكه آن حضرت ( ص ) با غيرتترين مردمان بود ؟ چگونه پيامبر ( ص ) ، ابو بكر و عمر را كه از اين كار منع كردند بازداشت ؟ ! آيا آن دو از پيامبر ( ص ) فضيلت بيشترى داشتند ؟ ! از پيامبر ( ص ) روايت كرده‌اند كه چون از مسافرتى به مدينه برگشت ، زنان مدينه براى استقبال حضرت از شهر خارج شدند و از سرور و خوشحالى از ورود پيامبر ( ص ) دف مىزدند و آن حضرت نيز مىرقصيد . آيا رئيس يك قوم يا كسى كه اندك وقارى دارد ، چنين كارى مىكند ؟ ! پناه بر خدا از اين

475