براى سيّد پيامبران و بهترين برگزيدهء خدا از ميان تمام خلق ، قائل هستند ؟ !
مصنّف - اعلى الله مقامه - مىگويد :
آنان از پيامبر ( ص ) روايت كرده‌اند كه نماز ظهر را در دو ركعت به جاى آورد ، اصحاب گفتند : اى رسول خدا ! آيا نماز را شكسته خواندى يا اينكه فراموش كردى .
گفت : چطور مگر ؟ گفتند : دو ركعت به جاى آوردى . دو نفر مرد را به شهادت گرفت .
چون گواهى دادند ، حضرت برخاست و نماز را تمام كرد . در صحيح بخارى و صحيح مسلم روايت كرده‌اند كه نماز عصر را در دو ركعت به جماعت به جاى آورد و داخل حجرهء خود شد . سپس براى انجام كارى بيرون رفت . بعضى به يادش آوردند ، پس نماز را تمام كرد . چه نسبتى از اين ناقصتر و بليغتر در دنائت ؟ ! اين دلالت دارد كه پيامبر ( ص ) از عبادت پروردگار خود روى گردان بود ، در آن اهمال مىكرد و به چيزهاى ديگر مشغول مىشد و تكلم در نماز و جبران نكردن سهو - اگر از او سهوى سر زده باشد - دليل بر همين اهمال در عبادت پروردگار است . پناه بر خدا از اين آراى فاسد ؟ !
فضل مىگويد :
آنچه كه از رسول خدا ( ص ) در مورد نماز روايت كرده‌اند و اينكه : ذو اليدين به آن حضرت گفت : اى رسول خدا ! آيا نماز را قصر خواندى يا فراموش كردى ؟ و چون وقوع سهو را در نماز دانست ، آن را جبران كرد چه نقص و دنائتى در سهو است و حال اينكه خداوند متعال مىگويد : * ( « وَإِمَّا يُنْسِيَنَّكَ الشَّيْطانُ » ) * [1] ، اين آيهء مباركه تصريح به جواز سهو و نسيان دارد . حكمتش اين است كه حكم سهو در نماز تشريع گردد و كلام اندك مربوط به نماز ، ضرر نمىزند . همينطور است حركات مربوط به نماز . پس ممكن است كه خداوند متعال اين سهو را براى او به وجود آورده ، نماز را از يادش برده تا امورى را كه بيان كرديم ، تشريع كند . اين سهو كه فوايد آن را ذكر كرديم ، به عصمت ضرر نمىزند . پس چه نقص و دنائتى در آن وجود دارد ؟ ! زيرا خداوند متعال براى تشريع حكم سهو ، آن را از يادش برد ! خداوند متعال مىفرمايد : * ( « ما نَنْسَخْ مِنْ آيَةٍ أَوْ نُنْسِها » ) * [2] از ياد بردن در يكى از دو معنى خود عبارت است از ايقاع نسيان بر پيامبر . خداوند متعال در حق يوسف كه از پيامبر مرسل است مىفرمايد : * ( « فَأَنْساه الشَّيْطانُ ذِكْرَ رَبِّه » ) * [3] ، همانگونه كه شناخت خدا آنگونه كه بايد ، واجب است چه خداوند متعال فرموده است :

[1] . انعام / 67 .
[2] . بقره / 106 .
[3] . يوسف / 42 .

464