معجزه اى خلق كند و مردم را با معجزهء دروغگو گمراه سازد ، همانگونه كه ساير ضلالتها و نيز كفر مردم به خدا و پيامبران راستگو را آفريده است . مىتوانيم قسم دوّم را نيز انتخاب كنيم . مىگوييم : تحقيق اين مطلب را بيان كرديم كه بايستى خالق و به وجود آورندهء يك چيز ، آن را اراده كرده ، بدان رضايت داشته باشد . پس لازم مىآيد كه خداوند متعال از خلق دعواى باطل ، رضايت داشته باشد و گرنه چه چيزى او را وادار به خلق آن كرد ، چنانكه از خلق كفر هم لازم مىآيد كه خداوند متعال بدان رضايت داشته باشد . بر اين اساس و بنابر مذهب آنان ، آيهء * ( « فَإِنَّ الله غَنِيٌّ عَنْكُمْ وَلا يَرْضى لِعِبادِه الْكُفْرَ » ) * [1] دروغ خواهد بود .
ادعايى كه در مورد عادت بيان كرد ، به دليل جواز كذب تمام معجزه داران تا چه رسد به كذب بعضى از آنان ، باطل است . از سوى ديگر از عادت خداوند دربارهء پيامبران كه يك امر غيبى است ، آگاه نيستيم و به گمان آنان ، هيچ راهى براى آگاهى از صدق صاحب معجزه نداريم . اگر هم عادت را بپذيريم باز نزد كسانى است كه شرايع را مىشناسند . امّا نزد كسانى كه شرايع را نمىشناسند و هيچ كدام از پيامبران را اصلا قبول ندارند ، تحقق عادت معنى ندارد . در اين صورت چگونه ، بر اساس مذهب اشاعره ، پيامبرى صاحب معجزه براى آنان اثبات مىشود ؟ گذشته از اين ، فرق عادت جايز است و واقع هم شده چنانكه در ذات معجزه هم چنين است . پس با وجود تخلف عادت در معجزه ، چگونه مىتوان به عدم تخلف آن در نبوّت قطع پيدا كرد ؟ ! خلاصه اينكه اگر نه چيزى بر خداوند واجب است و نه چيزى از او قبيح و از نظر عقل هم ظهور معجزه به دست دروغگو را جايز بدانيم ، احراز عادت و علم به صدق احدى از پيامبران ممكن نخواهد بود تا چه رسد به تمام پيامبران ، خصوصا با زعم اشاعره كه مىگويند : تمام ضلالتها از خداى سبحان صادر مىشود . پس براى شما آشكار شد كه كدام يك از دو كلام نيرنگ آميز و خارج از معقول است ! ( كلام مصنّف يا كلام فضل ) ؟ !
2 - عصمت پيامبران ( ع ) مصنّف - اجزل الله ثوابه - مىگويد :
اماميه عقيده دارند كه پيامبران ( ع ) از ارتكاب گناهان صغيره و كبيره ، پيش از نبوت و

[1] . زمر / 7 .

447