امير المؤمنين ( ع ) دلالت دارد . شايد او تمام حديث را تكذيب كند كه مىگويد : « هر كس تو را دوست بدارد ، مرا دوست داشته است و هر كس با تو دشمن باشد ، با من دشمن است ، دوستدار تو دوستدار خداوند و دشمن تو دشمن خداوند است . واى بر كسى كه با تو دشمن باشد . » تمام اين اقدامات براى اين است كه با امام متقين و يعسوب دين كينه توز بودند و مىپنداشتند با اين حال كينه اى با رسول خدا ( ص ) نورزيده‌اند ! ! آنان كينه و دشمنى معاويه و ديگر سركشان را نسبت به امير المؤمنين ( ع ) مىدانستند و با اين حال عقيده داشتند كه اينان اولياء و دوستداران خدايند ، به همين دليل ذهبى در ميزان الاعتدال ، به اين حديث اشاره مىكند و مىگويد : « به گواهى قلب ، باطل است . » ما نيز شهادت مىدهيم كه قلبش بر باطل گواهى داده است . زيرا هيچ گاه قلبش با محبت امام اعظم ( ع ) در هم نياميخت . بنابراين چگونه مىتوانست به درستى حديث گواهى دهد ، اگر چه روايات مستفيض بدين مضمون وجود دارد . مسلم روايت كرده : امير المؤمنين ( ع ) فرمود :
« سوگند به كسى كه دانه را شكافت و موجودات را آفريد ، پيامبر ( ص ) با من عهد كرد كه مرا دوست ندارد مگر مؤمن و كسى با من بغض و كينه ندارد مگر منافق » [1] .
اگر وضع ملوك ، دانشمندان و تودهء مردم در دوران عباسيان اين باشد ، پس در دوران امويان چگونه خواهد بود كه دشنام به برادر و نفس پيامبر ( ص ) شعار و مذهب آنان بود و نامگذارى به نام شريف حضرت ( ع ) گناهى نابخشودنى به حساب مىآمد . ابن مجرد در تهذيب التهذيب ، در شرح حال على بن رباح مىگويد :
مقرى گويد :
هر گاه بنى اميه مىشنيدند نام نوزادى على است او را مىكشتند . اين خبر به رباح رسيد . او گفت نامش على به صورت تصغير است و از نام على بدش مىآيد و هر كسى او را على مىخواند ، آزار مىداد . ليث گفت : على بن رباح گفت : كسى را كه مرا على بنامد ، حلال نمىكنم ، نام من على است .
ابن ابى الحديد ، از ابو الحسن على بن محمد بن ابو سيف مدائنى در كتاب الاحداث نقل كرده كه معاويه پس از عام الجماعه در نامه اى به استاندارانش اعلام كرد نسبت به كسى

[1] صحيح مسلم ، كتاب الايمان ، باب الدليل على ان حب الانصار و على من الايمان و علاماته و بغضهم من علامات النفاق .

4