صفت كمال و يا نقص ارجاع داد ، بر اين مطلب گواهى مىدهد . به همين اعتبار است كه خداوند متعال به حكمت ، غنا ، رزق ، احيا و مانند آن موصوف مىشود . اگر پذيرفته شود كه خلق قبيح ، صفت نقص خالق نيست ، بدون شك مستلزم نقص صفات خالق است .
زيرا به نقص قدرت يا علم و يا حكمت بر مىگردد . خنده دار تعليلى است كه براى اثبات مدعاى خود آورده است . وى در اثبات ادعاى دو گونه بودن خلق و فعل ، چنين دليل مىآورد كه نسبت به خدا ، هيچ قبحى وجود ندارد . اين سخن بالضروره ، مقتضى مغايرت بين خلق و فعل نيست بلكه اقتضاى آن اين است كه صدور قبيح از خدا ، قبيح نيست خواه صدور آن خلق ناميده شود و خواه فعل .
اينكه گفت : چيزى بر خداوند واجب نيست ؛ همانطور كه ديديد منافى با اقتضاى حكمت و عدل و مخالف با نص قرآن است كه مىفرمايد : * ( « كَتَبَ رَبُّكُمْ عَلى نَفْسِه الرَّحْمَةَ » ) * [1] ، * ( « وَعَلَى الله قَصْدُ السَّبِيلِ » ) * [2] و * ( « إِنَّ عَلَيْنا لَلْهُدى » ) * [3] . همينطور بطلان نسبت قبح به محلى را كه اصلا اثرى ندارد ، ديديد و ملاحظه كرديد كه نفى قبح از مؤثر و موجد آن ، خلاف ضرورت است .
مصنّف - قدس الله روحه - مىگويد :
از اين عقيده چند محال لازم مىآيد ، از آن جمله است :
1 - امتناع جزم به صدق پيامبران . زيرا مسيلمه كذّاب هم فعلى ندارد بلكه از نظر آنان ، قبيحى كه از او سر زده است ، از خداوند متعال است . پس جايز است كه تمامى پيامبران همچون مسيلمه كذّاب باشند . ما صدق پيامبران را وقتى خواهيم دانست كه بدانيم از خداوند متعال ، فعل قبيح سر نمىزند . اما اگر آنگونه باشد كه آنان مىگويند ، بىترديد صدق پيامبرى رسول اكرم ( ص ) ، عيسى ، موسى و ديگر پيامبران را نخواهيم دانست .
پس كدام خردمند مىپسندد كه پيرو كسى باشد كه به پيامبرى هيچ يك از پيامبران يقين ندارد و از نظرش فرقى بين پيامبرى محمد ( ص ) و پيامبرى مسيلمه كذاب نيست ؟ ! شايسته است كه انسان خردمند از پيروى و اطاعت از هواپرستان بر حذر باشد كه مبادا آنان به مرادشان برسند و در اين بين نصيب او عذاب جاودانى باشد و عذرش در روز قيامت فايده اى به حالش نداشته باشد .

[1] انعام / 54 .
[2] نحل / 9 .
[3] ليل / 12

275