اينكه شور و شعف وى در عبادت پروردگار افزون شود ، از عبادت و بلكه از اصل دين روى گردان مىشود و وعده آنان در رؤيت خدا را غير معقول و مسخره مىشمارد . در شور و شعف به عبادت همين اندازه كافى است كه بداند چه پاداشى در قبال عبادت نصيب وى خواهد شد . اگر خداى خويش را عبادت كند همين او را بس كه به ثواب جزيل و نزديكى و قرب به پروردگار بخشندهء خويش نايل خواهد آمد .
وى مىگويد : « آيا سزاوار اين است كه گفته شود : پيامبران خداوند متعال ، گرامى و معصوم از كذب و ارتكاب گناهان كبيره مىباشند . » بر اين گفته وى اين اشكال وارد است كه : اولا - عصمت از كذب در دعوى رسالت ، چنانكه منظور فضل است ، بىمعنا است .
پيش از اين در اين باره سخن گفتيم . ثانيا - آنان پيامبران را پيش از نبوّت از ارتكاب گناهان كبيره منزّه نمىدانند و حتى بعضى از آنان ، پيامبران را پيش از نبوّت از كفر هم پيراسته نمىشمارند ، اما پس از نبوّت ، پيامبران را از ارتكاب سهوى گناهان كبيره و بلكه بعضى از آنان از ارتكاب عمدى آن ، منزه نمىدانند . اين مطلب را در مباحث آتى ، - ان شاء الله تعالى - بيان خواهيم كرد .
اينكه گفت : « ليكن آنان بشرند و از امكان وقوع در گناهان صغيره در امان نيستند » موجب نفرت از پيامبران است . زيرا درست نخواهد بود كه پيامبرى كه شريعت جديدى آورده يا براى تقويت و تأكيد شريعت پيشين آمده ، خود مخالف آن باشد . از سوى ديگر با وجود مخالفت وى با شريعت پيشين ديگر جايى براى اطمينان و پيروى از او باقى نمىماند ، پس چگونه انسان سرگردان ، در پناه او آرامش مىيابد ، در حالى كه پيش از آنكه به وى ايمان آورد ، در گوشش خواندند كه او هم مرتكب معصيت شده ، بر خلاف آنچه كه آورده ، عمل مىكند . پوشيده نماند كه لفظ ( امكان ) در كلام وى زايد است .
اينكه گفت : « اگر از تو گناهى سر زد ، از عفو و كرم خدا مأيوس مباش » بايد دانست كه اين بيان پيش از سؤال ، موجب تحريك بر معصيت و دعوت بدان است و اينكه گفت : از پيامبران كه الگوى مردمند ، ممكن است گناهانى سرزند ، با مفاد خود در تناقض است .
زيرا از الگو بايد پيروى كرد در حالى كه پيروى از كسى كه مرتكب گناه مىشود ، حرام است ؛ گذشته از اينكه معصيت كار ، نمىتواند الگوى مردم باشد .
وى در تقرير مذهب شيعه مىگويد : « پيامبران همچون فرشتگانند محال است كه از آنان گناه سرزند » در حالى كه اين افتراى بر عقايد است . زيرا از نظر شيعه ، عصمت از

257