كه از پيامبران هم كه الگوى مردمند ممكن است گناهانى سرزند . پس از رحمت خدا نا اميد مباشيد ؛ يا اينكه به او گفته شود : پيامبران همچون فرشتگانند ، محال است كه از آنان گناه سرزند و آنگاه كه از گناهان پيامبران چيزى بشنود ، چنانكه در قرآن آمده :
* ( « وَعَصى آدَمُ رَبَّه » ) * [1] در پيامبرى آدم ترديد كند . زيرا مرتكب معصيتى شده است پس پيامبر نيست ؟
آيا اين سزاوار است كه به او گفته شود : چون رسول خدا ( ص ) به سوى مردم مبعوث شد ، گروهى از ياران وى از او پيروى كردند و تمام عمر خويش را در خدمت و صحبت او بسر بردند و در راه برپايى دين و دفع كافران سختيها و مصائب را تحمل كردند ، خداوند در قرآن از آنان ياد كرده ، بر آنان درود فرستاده و رضايت خويش را از آنان بيان داشته است . آنگاه پس از او براى انجام وظايف خلافت و نشر دين اسلام بپا خاستند ، كشورها را گشودند و احكام شريعت را پياده و پايه‌هاى حدود را محكم كردند تا اينكه در اثر كوششهاى آنان دين خدا باقى ماند و شريعت اسلام تا روز قيامت حفظ گرديد يا اينكه گفته شود : ياران پيامبر ( ص ) پس از او ، به مخالفت با وى پرداختند و به كفر برگشتند و محمد ( ص ) احدى را هدايت نكرد مگر هفده نفر ؟ پس اى خردمندان بنگريد به اين دو مذهب و در آن انديشه كنيد . در عقايد اين دو گروه امعان نظر نماييد كه مثل اين دو گروه ، چون كور و كر ، و بينا شنوا است ، آيا در مثل با هم برابرند - خداى را سپاس - ليكن اكثر آنان نمىانديشند .
اينكه گفت : دليلى در توحيد و جواب شبهه اى در اين باره نيست مگر اينكه از امير المؤمنين على است ، بايد گفت كه اين عقيده اختصاص به آنان ندارد بلكه هر چه از عقايد و دلايل مىگيريم ، از آن بزرگوار و ديگر بزرگان اصحاب مثل خلفاى راشدين و بزرگانى از اصحاب كه پيامبر ( ص ) به علم ، اجتهاد و امانت آنان گواهى داده است . در حالى كه اينان مطالب را از امامان خود مىگيرند و همچون ساحرانى كه اخبار غيبى را مىشنوند ، اينان هم آنچه را كه از امامان نقل مىكنند با هزار دروغ در هم مىآميزند . ما آن را نقل و روايت نمىكنيم مگر با اسانيد صحيح ، معتبر و قابل اعتماد . به خاطر اين توفيقى كه به ما داده است .

[1] طه / 121 .

249