مسائل مطروح به آن حضرت ( ع ) استناد مىكردند . پس چگونه گرامى داشت و تعظيم اماميه و اقرار به منزلت عالى آنان واجب نباشد ؟ ! اينان هر گاه شبهه اى دربارهء توحيد خدا ، يا دربارهء عبث بودن بعضى از افعال او بشنوند از تمام كارهاى خود دست مىكشند و در آن به فكر فرو مىروند ، روانشان آرام نمىگيرد و دلهايشان اطمينان نمىيابد تا اينكه پاسخ آن شبهه را بيابند . در حالى كه مخالفان شيعه هر گاه دليلى قطعى بر اينكه خداوند متعال كار قبيح نمىكند و كارهاى زشت از او سر نمىزند بيابند ، شب و روز غمگين و اندوهناك مىشوند تا شبهه اى طرح و بدان وسيله پاسخ دليل قطعى را داده باشند تا مبادا از نظر آنان صحيح باشد كه خداوند فعل قبيح نمىكند . پس هر گاه به كوچكترين شبهه اى در اين باره دست يافتند بدان قناعت كرده ، بدانچه كه شبهه بر آن دلالت كرده ، سخت شادمان و مسرور مىشوند . پس چقدر است تفاوت بين دو گروه و چقدر فاصله است بين دو مذهب ؟ ! در اينجا با يارى و لطف خداوند متعال به بيان تفصيل مسائل و كشف حقيقت مىپردازيم . - بعون الله تعالى و لطفه .
فضل مىگويد :
ما حصل آنچه وى در اين فصل بيان كرده اين است كه حكميت انصاف و بازگشت به وجدان و دليل در ترجيح مذهب اماميه و اينكه هر گاه فرد منصف تقليد را رها كند و با انصاف به اين دو مذهب بنگرد ، خواهد ديد كه مذهب اماميه بر مذهب ديگر برترى دارد . همينطور است وضع در مورد كسى كه مىخواهد به دين اسلام بگرايد و در تلاش است تا ارجحيت يكى از مذاهب بر ساير آنها ، برايش روشن شود ، بدون شك عقايد مذهب اماميه از نظر عقلا روشنتر و آشكارتر است و از ساير مذاهب به تلقى و قبول نزديكتر . ما هم - ان شاء الله تعالى - در اين فصل قدم در جاى پاى او مىگذاريم و فصل به فصل و عقيده به عقيده به شرط اجتناب از تهمت و افترا ، و حفظ صدق و انصاف ، به مناظره او مىرويم . پس مىگوييم : اگر يكى از مشركان به بلاد اسلام پناه آورد و بخواهد تا كلام خدا را بشنود باشد كه آن را بپسندد و قلبش به اسلام گرايش يابد و از دانشمندان دينى ، اصول دين اسلام را در عدل و توحيد بپرسد تا با فهم آن به دين مبين اسلام علاقه مند شود ، پس اى خردمندان ! پاسخ دهيد :
آيا سزاوار اين است كه به او گفته شود : معبودى كه تو را به طاعت و عبوديت او دعوت مىكنيم ، خالق همهء چيزها است ، او فاعل مختار است ، در مملكت او چيزى جز آنچه او بخواهد ، اجرا نمىشود ؛ به آنچه اراده كند ، حكم مىفرمايد : در خلق و تصرف

246