كه از هواهاى نفسانى خويش پيروى كرده‌اند و زندگانى دنيا آنان را فريفته است ، رها سازد بلكه خير خواه خود باشد و بر ديگران اعتماد ننمايد كه در روز قيامت عذرش پذيرفته نخواهد بود كه اگر بگويد من از فلان شيخ خود پيروى كردم و پدران خويش را بر اين عقيده يافتم . چرا كه در روز قيامت - روزى كه در آن رهبران از پيروان خود دورى مىجويند و از آنان مىگريزند - اين عذر نفعى به حال او ندارد و خداوند در كتاب خود ، قرآن مجيد ، بر آن تأكيد كرده است ليكن كجاست گوشهاى شنوا و قلبهاى آگاه ؟ ! آيا عاقل خردمند در عقيده صحيح ، در ميان اين دو اعتقاد ترديد دارد ؟ آيا شك مىكند كه عقيدهء اماميه بهترين عقايد و شبيه ترين اعتقادات به دين خدا است ؟ آيا در اينكه پيروان شيعه ، همان كسانى هستند كه خداوند درباره آنان فرموده است : * ( « فَبَشِّرْ عِبادِ الَّذِينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ أَحْسَنَه أُولئِكَ الَّذِينَ هَداهُمُ الله وَأُولئِكَ هُمْ أُولُوا الأَلْبابِ » ) * [1] شك و ترديد به خود راه مىدهد ؟ ! اماميه آنانى هستند كه هدايت پروردگار را پذيرفته و بدان به راه راست هدايت شده‌اند و آنانند صاحبان خرد و انديشه .
پس جا دارد كه انسان عاقل ، راه انصاف در پيش گيرد كه اگر مشركى بيايد و شرح اصول دين اسلام را در زمينهء عدل و توحيد طلب كند ، باشد كه آن را پسنديده يابد و با مسلمانان در آن در آيد ، آيا براى اينكه به اسلام علاقه مند شود و دين اسلام در قلبش آراسته جلوه كند ، بهتر نيست كه به او گفته شود : ما عقيده داريم كه تمام افعال خداوند متعال حكمت است و از روى صواب ، ما به قضاى خداوند راضى ، و او از انجام قبايح و كارهاى زشت منزه است ، مردمان را به دليل كارى كه خود در ميان آنان انجام داده و آنان در رفع آن قادر نيستند و در امتثال اوامر خدا تمكَّن ندارند ، مجازات نمىكند و يا گفته شود : افعال خدا از روى حكمت و صواب نيست ، خدا كارهاى سفيهانه مىكند ، اعمال زشت از او سر مىزند و ما به قضاى خدا رضايت نداريم و او مردمان را به جهت فعل خود كه در ميان آنان انجام داده ، حتى كفر و نفاق را در آنان آفريده است ، مجازات مىكند و نيز در آنها رنگ ، درازى و كوتاهى را آفريده و آنان را به واسطه آن عذاب مىكند . آيا سزاوار اين است كه گفته شود : دين ما اينگونه است كه خدا مردم را به آنچه كه توان انجام آن را ندارند تكليف نمىكند . يا اينكه به او بگوييم : خدا مردم را تكليف بما لا يطاق مىكند و آنان را بر ترك آنچه كه توان انجام آن را ندارند ، به مجازات

[1] زمر / 19 .

244