من مىگويم :
عصمت پيامبران از كذب عمد در دعوى رسالت ، بىمعنا است . زيرا بعد از فرض نبوت و رسالت ، كذب در آن متصور نيست تا پيامبران از آن معصوم باشند . اما در مورد پيش از رسالت ، متذكر مىشويم كه معجزه اى كه بعدا مىآورند ، مقتضى عصمت از كذب پيش از معجزه نيست ؛ ليكن از آنجايى كه معجزه بر صدق پيامبران در دعوى رسالت دلالت مىكند ، صاحب مواقف ، عصمت پيامبران را از كذب ، در دعوى رسالت نتيجه گرفته است و خصم بدون تدبّر آن را از وى گرفته تا گفته شود كه اشاعره فى الجمله عصمت پيامبران را قبول دارند .
اين ادعا كه معجزه ، مفيد قطع باشد ، بر اساس مذهب اشاعره درست نيست . زيرا بنابر عقيدهء آنان كه مىگويند : هيچ چيز از خدا قبيح نيست ، جايز خواهد بود كه معجزه را به دست دروغگو ظاهر كند . از سوى ديگر اين ادعا كه عادت بر عدم ظهور معجزه به دست دروغگو جارى شده ، موقوف است بر اينكه از تمامى كسانى كه معجزه آورده‌اند و اينكه دروغگو نبوده‌اند ، اطلاع يابيم و اين ناشدنى ، است و چه بسا تمام كسانى كه معجزه داشته‌اند ، دروغگو بوده‌اند ! گذشته از اين ، تخلف از عادت ، قطعى العدم نيست خصوصا در موردى مثل تخلف از عادت در صدور معجزه .
گمان باطل وى در مورد اجماع بر عصمت پيامبران از كفر ، با آنچه كه در بحث نبوّت خواهد آمد كه بعضى از اشاعره و عده اى از اهل سنت ، كفر پيامبران را جايز مىدانند و حتى بعضى از آنان به وقوع آن قائل هستند ، منافات دارد . همينطور با آنچه كه از پيامبر ( ص ) روايت مىكنند ، « اگر پيامبرى بعد از من بود ، همانا كه عمر بود ، » منافات دارد . زيرا عصمت از كذب با صلاحيت عمر براى نبوت ، جمع نمىشود ، زيرا عمر ، در بيشتر عمر خود كافر بود . پس چاره اى نداريم جز اينكه يا وجوب عصمت پيامبران را از كفر به نظر آنان منع كنيم يا به كذب اين روايت ، حكم نماييم و بگوييم كه از روايات ساختگى اين گروه است .
وى به پيروى از مواقف به شيعه نسبت داده كه اظهار كفر را به عنون تقيه جايز مىدانند ، بايد دانست كه اين دروغ بر شيعه است وگرنه چرا از كتابهاى شيعه نقل نمىكنند ؟ صرف عقيده شيعه به تقيه مستلزم آن نيست كه آن را به تمام موضوعات عموميت بخشيم ، بلكه چنانكه در مباحث نبوت خواهد آمد ، اين مذهب بعضى از اهل سنت است و به عقيدهء آنان مناسبتر مىنمايد . زيرا آنان داستان غرانيق را به پيامبر ( ص )

242