مصنّف - قدس سره - مىگويد :
اماميه عقيده دارند كه پيامبران خدا و ائمه از معاصى و كارهاى سخيف و منفور ، منزه و پيراسته‌اند و در تعظيم اهل بيت ( ع ) كه خدا به دوستى آنان امر كرده است و آن را پاداش رسالت پيامبر ( ص ) خوانده ، سر فرود آورده‌اند ، خدا مىفرمايد : * ( « قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْه أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى » ) * [1] تمامى اهل سنت ارتكاب گناهان صغيره را براى پيامبران و امامان جايز دانسته‌اند . اشاعره گناهان كبيره را هم براى آنان جايز شمرده‌اند .
فضل مىگويد :
همهء اهل ملل و شرايع اجماع دارند بر وجوب عصمت انبيا از كذب عمد در آنچه كه معجزهء قطعى بر صدق آنان ، در آن مورد ، دلالت كرده است مثل دعوى رسالت و آنچه كه از سوى خداوند به مردم ابلاغ مىكنند . امّا در مورد ساير گناهان ، امت اجماع دارد بر عصمت پيامبران از كفر . شيعه اظهار كفر را به هنگام ترس از هلاكت به عنوان تقيه ، جايز دانسته است . زيرا معتقدند كه اظهار اسلام در جايى كه تقيه لازم مىباشد ، خود را به دست خويش به هلاكت انداختن است . اين از نظر عقلى باطل است . زيرا اين كار به مخفى داشتن كلى دعوت و ترك تبليغ رسالت منجر مىشود . چرا كه بهترين اوقات براى تقيه ، هنگام دعوت است كه به دليل قلت موافقان و كثرت مخالفان ، در ضعف و سستى است . امّا ساير گناهان كبيره ، غير از كفر را جمهور اشاعره و محققّان منع كرده‌اند .
در مورد گناهان صغيره ، جمهور ، آن را در حق پيامبران جايز دانسته‌اند مگر صغاير پست مثل سرقت يك دانه يا يك لقمه كه مخالف منصب نبوّت است . اين مذهب آنان است .
پس نسبت دادن تجويز گناهان كبيره به اشاعره ، افتراى محض است .
در مورد آنچه كه در مورد تعظيم پيامبران خدا و اهل بيت پيامبر ( ص ) گفت ، بايد بگويم كه اين شعار اهل سنت است و آنگونه كه شيعه و رافضيان گمان كرده‌اند ، اين تعظيم و گرامى داشت به معنى دشمنى با صحابه نيست بلكه تعظيم آنان داراى حقوق منزلت رفيع آنان در متابعت و به بزرگى ياد كردن آنان و اعتقاد به اين است كه آنان به خدا و رسول خدا نزديكند . اين همان خصلتى است كه اهل سنت و جماعت بدان متصف مىباشند .

[1] شورى / 22 .

241