ما اتهام وى را بر شيعه كه آنان را متهم به كذب و افترا نمود ، را به خواننده منصف واگذار مىكنيم تا پس از شناخت احوال رجال ما و رجال آنان و نگرش در مقدمهء كتاب ، خود در اين باره قضاوت كند .
مصنّف - رفع الله درجته - مىگويد :
اماميه عقيده دارند كه پيامبر ( ص ) طاعاتى را اراده كرده كه خدا آنها را اراده كرده است و معصيتهايى را ناپسند مىشمارد كه خدا از آن كراهت دارد .
اشاعره گفته‌اند : پيامبر ( ص ) بسيارى از افعال مورد كراهت خدا را اراده كرده است . و از بسيارى از اعمال مورد ارادهء خداوند ، كراهت دارد .
فضل مىگويد :
همينطور كه خواهد آمد ، منظور وى آن است كه خداوند تعالى كفر كافر را اراده مىكند و پيامبر ، ايمان و طاعت او را . لذا بين دو اراده مخالفت واقع شده و اگر يكى از آن دو چيزى را اراده نكند ، بدان معنى است كه از آن كراهت دارد . وى اين گونه گمان كرده است . شما دانستيد كه در اينجا معناى ارادهء خدا ، تقدير است و معناى ارادهء پيامبر ، تمايل به ايمان آنان و رضايت بدان ، كه رضايت و تمايل غير از اراده است . پس اينكه خدا كفر كافر را اراده كرده بدين معنى است كه در ازل آن را برايش مقدّر كرده است و اينكه پيامبر ( ص ) كفر كافر را نمىخواهد ، بدين معنى است كه بدان رضايت ندارد و آن را نمىپسندد . اين جمع بين اراده خدا و عدم ارادهء پيامبر است كه هيچ محذورى هم در آن وجود ندارد . البته اگر خدا به چيزى رضايت داشت و پيامبر بدان رضايت نداشت و از آن ناخشنود بود ، محذور پيش مىآمد . البته به اين گفته ، احدى معتقد نيست .
من مىگويم :
آيا از نظر عقل صحيح است كه گفته شود : خداوند چيزى را مقدّر كرده ، و آن را انجام مىدهد امّا پيامبر بدان رضايت ندارد و آن را نمىپسندد ؟ ! گذشته از اين دانستيد كه تقدير فعل ، مستلزم رضايت بدان و تقدير ترك فعل مستلزم كراهت از آن است . پس خداى سبحان با مقدّر كردن كفر و معصيت ، بدان رضايت دارد در حالى كه پيامبر از آن دو كراهت دارد ؛ و نيز خدا با تقدير ترك ايمان و طاعت ، از آن كراهت دارد ، در حالى كه پيامبر بدان دو رضايت داشته ، آن دو را اراده كرده است ! پس با اين حال خدا و رسول خدا با هم اختلاف دارند !

237