پندار باطل وى مبنى بر موافقت فلاسفه با اشاعره ، جاى بحث دارد . زيرا بعيد نيست كه فلاسفه ، غرضى را كه موجب استكمال است ، نفى كرده‌اند نه غرض كلى را . اين مطلب را در آينده نزديك - ان شاء الله تعالى - خواهيد ديد .
مصنّف - اعلى الله مقامه - مىگويد :
اماميه عقيده دارند در حكمت خداى متعال پسنديده نيست كه معجزات را به دست افراد دروغگو ظاهر سازد و باطل گرايان را تصديق نمايد و سفيهان و فاسقان و معصيت كاران را به رسالت مبعوث گرداند . در حالى كه اشاعره تمام اين اعمال ناروا را حسن مىدانند .
فضل مىگويد :
از نظر اشاعره حسن و قبح عقلى وجود ندارد بلكه عادت خدا بر عدم اظهار معجزه به دست دروغگويان جارى شده است و اين به دليل قبح عقلى آن نيست بلكه خداوند پيامبران را به سوى مردم مىفرستد در حالى كه آنان راستگو هستند و اگر خدا بخواهد هر كس را كه از خلق خدا اراده كند ، به پيامبرى مبعوث مىنمايد . او حاكم بر مخلوقات خود است . نه چيزى بر او واجب است و نه چيزى از او قبيح ؛ هر چه بخواهد انجام مىدهد و بدانچه اراده كند ، حكم مىنمايد .
من مىگويم :
پوشيده نيست كه تجويز عقلى اظهار معجزه به دست دروغگويان ، با آنچه كه در بحث عصمت پيامبران مىگويند مبنى بر دلالت عقلى معجزه بر عصمت پيامبران از دروغ در دعوى رسالت و آنچه كه از طرف خدا ابلاغ مىكنند ، منافات دارد . ليكن هر گاه سخن به پيروى از هواى نفس و بر پايه سستى در كنار سيل گفته شود ، چنين اختلافاتى در آن جايز خواهد بود ! ادعاى اينكه عادت خدا بر عدم اظهار معجزه به دست دروغگو ، جارى شده است ، نيازمند علم غيب كسى است كه اظهار معجزه به دست دروغگو را از نظر عقلى قبيح نمىداند . زيرا وى تمام دروغگويان را نمىشناسد و از احوال آنان اطلاع ندارد و چه بسا بعضى از كسانى كه به دليل ظهور معجزه به دستشان ، به پيامبرى آنان عقيده دارد ، دروغگو باشند . از اخبار پيامبرمان ( ص ) هم امكان ندارد كه علم پيدا كنيم كه هيچ دروغگويى معجزه ندارد . زيرا ممكن است خود وى هم پيامبر نبوده باشد ، اگر چه ظهور معجزات به دستش به حد تواتر رسيده است . از سوى ديگر اين اخبار هم از او ثابت

229