شيخ را ديدم كه برخاست و آنقدر رقصيد و چنان به وجد آمد و آنقدر عرق ريخت كه در زير پاهايش آب جارى شد ، آنگاه به زمين افتاد و شديدا مضطرب گرديد . . . تا اينكه گفت : سبب اين كار را از او پرسيدم . پاسخ داد : فرزندم ! خداوند معنايى در يك بيت بر من گشود كه معمولا مثل آن بر من گشوده نمىشود . آن بيت اين است :
< شعر > و على تفنن واصفيه بحسنه يفنى الزمان و فيه ما لا يوصف < / شعر > فرزندش گفت : شيخ در بازار قاهره راه مىرفت . در راه بر جماعتى از نگهبانان گذشت كه ناقوس مىزدند و اين دو بيت را مىخواندند :
< شعر > مولاى نبتغى منك وصال مولاى فلم تسمح فنمنا بخيال مولاى فم يطرق فلا شك بان ما نحن اذن عندك مولاى بنال < / شعر > چون شيخ آن را شنيد ، فرياد بلندى كشيد و در ميان راه ، فراوان رقصيد . گروه كثيرى از عابرين با او به رقص آمدند چنانكه چرخشى بزرگ و سماعى عظيم گشت . نگهبانان آن را تكرار مىكردند . شيخ لباسهاى خود را كند و به سوى آنان انداخت . مردم نيز لباسهاى خود را كندند . در حالتى عريان و با سرى برهنه در ميان مردم به جامع از هر برده شد . شيخ چندين روز در اين مستى همچون مردگان بر پشت خوابيده ، آرام بسر برد . . . . مردم لباسهايش را براى تبرك برداشتند .
باز فرزندش حكايت مىكند كه شيخ شهاب الدين سهروردى شيخ صوفيه حج گزارد .
تا اينكه گويد : شيخ شهاب الدين فريادى كشيد و لباسهايى را كه به تن داشت ، كند و مشايخ و مردم حاضر نيز لباسهايى را كه بر تن داشتند ، از تن در آوردند .
اين است فضايل آنان : ديوانه گرى ، رقص ، غنا ، كشف عورت ، ترك نماز چندين روز و با اين كارها ادعاى محبّت خدا و عبادت و ذكر پروردگار دارند :
< شعر > اقال الله صفق لى و عن و قل كفر او لم الكفر ذكرا < / شعر > فضل آنان را به ترك لذات و شهوات توصيف كرده و سخت ستوده است . اين هم آشكار است و از قبيل مثال وى است در ترك نوشيدن آب به مدت يك سال كه هيچ عاقلى آن را تصديق نمىكند . از سوى ديگر شريعت مقدس اسلام نيز آن را تجويز نكرده بلكه تحريم نموده است . زيرا خويشتن را به دست خود به هلاك انداختن است و ضرر

169