و شناخت در آن شك نمىكند .
حاصل آنچه كه گفت : « نص قرآن با آنان موافق است » اين است كه : آيهء كريمه ، تأكيد دارد كه راسخان در علم ، جاهل به متشابهات هستند و علم آن را به خدا موكول مىكنند ، به اين ادعا كه جمله * ( « وَالرَّاسِخُونَ فِي الْعِلْمِ يَقُولُونَ » ) * ، جمله مستأنفه است . گمان نمىكنم آدم آگاه چنين سخنى را بپذيرد و منكر عطف ( الراسخون ) به لفظ جلاله ( اللَّه ) باشد .
چگونه چنين چيزى ممكن است در حالى كه علاوه بر مخالفت با ظاهر كتاب ، مستلزم اختصاص علم تأويل به خداوند متعال است . در نتيجه رسول اكرم ( ص ) به چيزى برانگيخته شده كه آن را نمىداند و براى او و امتش بىفايده است . از اين گذشته آنجا كه دربارهء امير المؤمنين ( ع ) فرمود « انه عالم علم الكتاب » اشتباه كرده است ! گمان مىكنم آنچه كه آنان را به مخالفت با ظاهر كتاب و التزام به اين محذوريتها وادار كرده ، انكار فضيلت آل محمد ( ص ) است . زيرا اگر آنان اقرار كنند كه ( الراسخون ) عطف به لفظ جلاله است ، در اين صورت نمىتوانند انكار كنند كه عترت پيامبر ( ص ) از راسخان در علم و عالمان به متشابهات قرآنند . زيرا پيامبر ( ص ) فرموده است كه آنان قرين قرآنند و از آن جدا نمىشوند تا در حوض كوثر بر من وارد شوند . اين فرمايش پيامبر ( ص ) اقتضا دارد كه عترت او به تمام آنچه كه در قرآن است آگاه باشند در غير اين صورت اين جهل بين آنان و قرآن تفرقه و جدايى خواهد انداخت . بنابراين حق آنست كه راسخان در علم ، عالمان به تمام متشابهات قرآنند و آنها فقط عترت پيامبرند . از اين جهت است كه رسول خدا ( ص ) آنان را به عدم مفارقت از قرآن اختصاص داده است و بر امت واجب كرده كه به قرآن و آنان چنگ زنند .
4 - خداوند جهت ندارد مصنّف - شرّف الله منزلته - مىگويد :
بر خلاف كرّاميه ، تمام عقلا بر اين عقيده‌اند كه خداوند جهت ندارد . كرّاميه گفته‌اند :
خدا در جهت بالا است . آنان ندانسته‌اند كه ضرورت حكم مىكند كه هر چيزى كه در جهت باشد ، يا در آن ساكن است يا متحرك . در اين صورت از حادثات منفك نخواهد بود و همان طور كه پيش از اين گفتيم : هر چيزى كه از حادثات منفك نباشد ، خود حادث است .

160