اعراض كرده ، چيز ديگرى را پذيرفته است . اگر آنان به خود اجازه مىدهند كه گفتار عالم به كتاب خدا و باب شهر علم پيامبر ( ص ) و همتاى قرآن را - كه مأمور شده‌اند بدان تمسك جويند - ترك نمايند ، پس ما ترك روايت صهيب و ابو هريره و امثال آن را بيشتر به خود اجازه مىدهيم .
بدان كه استدلال آنان بر امكان و وقوع رؤيت به ظواهرى كه مفيد يقين نيست ، تا زمانى كه امكان به وسيله دليل يقينى به اثبات نرسيده است ، بجا نخواهد بود بلكه تنها مىتواند مؤيد باشد زيرا تا زمانى كه احتمال امتناع باقى است ظواهر ظنّى نمىتواند آن را بر طرف كند و مسئلهء مورد بحث ما هم از مسائلى است كه تنها دلائل يقينى مىطلبد بنابراين استدلال به ظواهر ظنّى از سوى كسانى همچون رازى ، تفتازانى ، شارح مواقف و ديگران كه از اثبات امكان رؤيت به وسيله دليل عقلى يا ضرورت ناتوان هستند ، موجّه نيست . اما براى ما كه به ضرورت عقل امتناع رؤيت را ثابت كرديم جايز است كه براى تأييد حكم عقل به ظواهر استدلال كنيم .

138