مىباشد از اين گذشته چگونه يك مسلمان خردمند در اين زمان از كسى پيروى مىكند كه از مسائل جديد اين روزگار چيزى نمىداند ؟ ! [1] .
ح : تقيه يعنى به هنگام بروز خطر احتياط را مراعات نمودن و عقايد باطنى را آشكار نساختن .
اهل سنت شيعيان را براى چنين اعتقادى مورد نكوهش قرار مىدهند غافل از اينكه قرآن و سيره اصحاب رسول خدا ( صلى الله عليه وآله ) مؤيد آن است كه به چند نمونه اشاره مىكنيم :
1 - از " ابن عباس " در تفسير آيه شريفه * ( إلا أن تتقوا منهم تقاة ) * [2] يعنى " مگر آنكه براى نگهدارى از " ضرر " آنها باشد " نقل كرده اند كه مىگويد :
اگر كسى مجبور شد كه سخنى بگويد هر چند معصيت خدا باشد ، اگر از ترس مردم گفت ولى قلبش به ايمان و عقيده مطمئن بود براى او ضررى ندارد ، چرا كه تقيه تنها با زبان است ( 3 ) .
2 - " عبد بن حميد " از " حسن " نقل كرده كه مىگويد : تقيه تا روز قيامت جايز است ( 4 ) .

[1] ( اهل سنت واقعى ، ج 1 ، ص 220 تا ص 227 ) .
[2] سوره آل عمران ، آيه 28 . ( 3 و 4 ) الدر المنثور " سيوطى " ، ذيل آيه فوق ، ج 2 ، ص 176 .

162