كه مىفرمودند :
- " حديث من حديث پدرم ، و حديث پدرم حديث جدم ، و حديث جدم حديث أمير المؤمنين و حديث على حديث رسول الله ( صلى الله عليه وآله ) و حديث او سخن خداوند متعال است " [1] .
در دوران غيبت هم به مجتهدان زنده اى مراجعه كرد كه مبنايشان در اجتهاد قرآن و سنت بوده ، هرگز به قياس و نظريات شخصى خويش تكيه ننموده اند ، بنابراين عمل شيعيان منسوب به خدا و رسول اوست .
اما اهل سنت در دورانى طولانى معلوم نبود كه امامشان كيست و در احكام شرعى تا زمان پيدايش چهار مذهب چه مىكرده اند ، آنگاه بعد از آن چهار امام نيز درب اجتهاد بسته مىشود و تا قيام قيامت مسلمانها مكلف به تقليد از چهار مجتهدى مىگردند كه بيش از هزار سال پيش از دنيا رفته اند در حالى كه نه در قرآن و نه در سنت دستورى يا دليلى براى پيروى از اين چهار مذهب وجود ندارد [2] .
اتصال فقه شيعه از طرف ائمه دوازده گانه ( عليهم السلام ) به پيامبر واضح و روشن است اما رهبران چهار مذهب اهل سنت نه تنها پيامبر ( صلى الله عليه وآله ) را نديده اند بلكه ميان آنها دهها سال فاصله است ، و مقلدينشان نيز آنها را نديده اند و ميانشان صدها سال فاصله

[1] بحار الانوار ، ج 2 ، ص 179 .
[2] اين چهار مذهب عبارتند از : " مالكى " ، " شافعى " ، " حنبلى " و " حنفى " .

161