موافقت آن بعدد آل عبا اثر تيمن و تبرك پذيرفته على احسن التصرف و النظام سمت اختتام يابد و باللَّه العصمة و التوفيق و بيده ازمة التحقيق مرجو از لطف عميم علماى لازم التكريم و عفو عظيم فضلاى واجب التعظيم آنست كه اگر در حين عبور بر عثرتى عثور پيدا كنند از افشاى آن توقف نموده بستر عفو مستور سازند و قلم زبان طعن كوتاه كرده به زبان قلم باصلاح آورند و اين مضمون را منظور نظر كيمياء اثر دارند كه ( بزرگان خرده بر خردان نگيرند ) و پيش از شروع در مقصود مقدمه در سلك تقرير مييابد كه مبتنى باشد پر آنچه معرفة آن لازم است بر هر كه در اين علم خوض مينمايد و آن مشتمل است برده فصل فصل اول در ذكر اسامى بعضى از قراء قرآن و صحت اسناد ايشان و چون مقرر شد كه معانى قرآن بر وفق قراءة سبعه سمت تقرير خواهد يافت از اين جهت در اين فصل اكتفاء بذكر قراء سبعه و راويات ايشان و بيان صحت اساتيد ايشان خواهد رفت بدانكه قارى اول از قراء سبعه نافع بن عبد اللَّه بن ابى نعيم است مولى جعونة بن شعوب الليثى و كنيت او ابو الحسن است و گويند ابو عبد اللَّه و او قرآن را نزد شبية بن فصاح و عبد الرحمن بن هرمز اعرج خوانده و شبيه و عبد الرحمن نزد ابن عباس و در مدينه فوت شده در سال صد و شصت و هفت و يا نه از هجرت و راويان او يكى عيسى بن مينا است كه ملقب است بقالون و در مدينه وفات نموده در سال دويست و پنج و ديگرى عثمان بن سعيد و لقب او ورش است و در مصر در سال نود و هفت متوفى گشته قارى دوم عبد اللَّه بن كثير داريست كه قرآن را نزد مجاهد گذرانيده و مجاهد نزد ابن عباس و در سال صد و بيست در مكه معظمه متوفى شده و راويان او يكى احمد بن محمد بن عبد اللَّه بريست كه در سال دويست و پنجاه در مكه فوت شد و ديگرى محمد بن عبد الرحمن محمد كه ملقب است به قنبل و در سال دويست و نود و يك وفات كرده در مكه قارى سوم عاصم بن ابى نجود كوفيست كه مولاى نصر بن قعين اسدى بوده و نام مادر او بهذله است و كنية او ابو بكر و قرآن را نزد عبد الرحمن سلمى و زرين حبيش خوانده و عبد الرحمن نزد أمير المؤمنين عليه السّلام و زرين حبيش نزد عبد اللَّه بن مسعود كه از تلامذهء أمير المؤمنين عليه السّلام است و ابى بن كعب و از حسن صوت و جودة قرائت او خلق تعجب كردندى وفات او در كوفه بود در سال صد و بيست و هفت يا هشت يا نه يا سى از هجرة و گويند كه وفاتش در سماوه بوده كه موضعيست در باديه قريب بكوفه و او را دو راوى مشهور است يكى شعبة بن سالم اسدى كوفيست كه مولا بنى اسد است و مكنى است بابى بكر وفات او در كوفه بوده در سال صد و نود و چهار ، دوم حفص بن مغيره اسدى بزاز كوفيست و كنية او ابو عمرو است و او رجحان دارد بر ابو بكر در اتفاق قراءة و ضبط آن وفاتش هم در كوفه بوده است