و تعليم قرآن كردند جهت ديگر اينكه شدت اهتمام اين چند نفر بفراگرفتن جورى بوده كه روى هر يك كلمه ى آن متوقف ميشدند تا با دقّت تمام ياد ميگرفتند بعد كلمه ى ديگر را . ولى گمان ميرود اين شهرت چند موجب داشته است 1 - خوشى صوت 2 - اطلاع كامل بر اقسام قرائت و قواعد به ترتيب 3 - آهنگ خاص جالب كه موجب رجوع مردم به آنها بوده است براى قرائت 4 - انحصار وقت و آمادگى براى مراجعت مردم در قرائت 5 - شهرت بديندارى و امانت و علم كه موجب توجّه مردم به آنها شده و از مطالعه ى تاريخ زندگىشان اين مطلب به خوبى آشكار مىشود كه در مدّت قريب به صد و چهل الى پنجاه سال اول اين چند نفر به كار قرائت و تعليم قرآن بجهات فوق مشهور شدند و اين لقب و شهرت را به همان جهت تاريخ براى آنها باقى گذاشت چنان كه امروز هم مىبينيم با بودن علماى حديث و تفسير يك نفر بعنوان قارى قرآن مشهور مىشود بواسطه ى انحصار كارش بتعليم قرآن با اطلاع از اقسام قرائت و حسن صوت .
اينك اسامى و مختصرى از تاريخ اين هفت نفر 1 - عبد الله بن عامر يحصبى مشهور بابن عامر كه در سال بيست و يك هجرى متولَّد شده و در خلافت عمر بن عبد العزيز خليفه ى مشهور اموى امام جماعت در مسجد جامع اموى بود و خليفه به او اقتدا ميكرده است او از تابعين است يعنى زمان پيغمبر را درك نكرده ولى از اصحاب با نعمان بن بشير و واثله بن اسقع مصاحبه كرده است و گفته اند كه او قرآن را از عثمان فراگرفته كه او هم از پيغمبر ص فراگرفته است 2 - عبد الله بن كثير كه در سال چهل و پنج هجرى متولَّد شده و سال صد و بيست وفات كرده است و قرآن را نزد عبد اللَّه بن سايب مخزومى خوانده كه عبد اللَّه از ابىّ بن كعب و عمر بن خطاب فراگرفته و آن دو نفر هم از حضور مقدّس پيغمبر ص استفاده كرده‌اند گويند عبد اللَّه بن كثير مردى موقّر با چشمانى شهلا و ريشى سفيد و بلند بوده و بسيار تنومند و با وقار و فصيح و بليغ بوده است او در مكّه پيشواى قرائت و استاد فن بوده كه كسى را ادّعاى