است كه نويسندگان آن گفته‌اند از مصحف ابن مسعود است ولى هيچيك از آنها با هم متّفق نبود تا اينجا سخن ابن نديم بود .
اكنون ميگوئيم : قرآن منسوب بابن عباس صد و چهارده سوره است و سوره ى بيست و دوّم آن بنام اعمى نوشته شده است پس به اين نتيجه ميرسيم : فهرستهائى كه به اين پنج قرآن منسوب به اين اشخاص نوشته شده است نشان مىدهد كه اين نظم نوشته هاى قرآن بوسيله ى همان نويسندگان عثمان معيّن شده و نظمهاى ديگر منسوخ شده است .
8 - نقطه گذارى و علامت مميزه تاريخ القرآن زنجانى : نقل كرده‌اند كه قبل از اسلام نقطه گذارى مرسوم بوده است چون بكتابهاى قديمى كه دست يافته‌اند آثار نقطه روى حروف با و يا و نظائر آنها بوده است ولى بعد بتدريج آن را ترك كرده‌اند تا اينكه در دوره ى خلافت عبد الملك مروان به آن اقدام شد اينك تفصيل آن :
قرآنهائى كه در زمان عثمان بفرمان او نوشتند نقطه نداشته ولى علامتهائى داشته براى تشخيص لغات مختلفى كه صحابه به آن قرائت ميكردند و مردم در موقع خواندن قرآن باشتباه ميافتادند كه اين كلمه و همانند آن را ( ننشزها ) با زا بخوانند يا با راء بى نقطه يا اين كلمه را ( لِمَنْ خَلْفَكَ ) بفا بخوانند بمعنى از عقب تو يا با قاف بخوانند يعنى كسى كه آفريد تو را و از اين جهت مردم زياد به خواندن غلط دچار شدند بخصوص در عراق كه از مردمان مختلف آنجا جمع شده بودند تصحيف و غلط در قرآن زياد شد امير عراق حجّاج بن يوسف خواست از اين اختلاف جلوگيرى كند دستور داد بنويسندگان خود كه علامتهائى براى تميز حروف متشابه وضع نمايند و آنها دو نفر شاگردهاى عبد اللَّه مسعود بودند نصر بن عاصم ليثى و يحيى بن يعمر عدوانى كه اين دو نفر پس از انديشه و جستجو كه اين عمل مخالف با دين نمىباشد اقدام كردند به اين طريق كه امروز مرسوم است .