قرآن چهارم منسوب بعبد اللَّه عبّاس است كه از كتاب اربعين محمد بن عمر رازى نقل كرده همچنين از مقدمه ى تفسير شهرستانى نقل كرده است قسمتى از نظم آن را مينويسيم : سوره ى اوّل اقرأ بعد « ن » بعد و الضّحى ، مزّمّل ، مدّثّر ، فاتحه ، تبّت ، سوره ى هشتاد و چهارم بقره است بعد انفال بعد آل عمران بعد حشر سوره ى صد و هشت مائده بعد توبه بعد نصر و بعد واقعه است .
پنجم قرآنى است كه از مقدّمه ى تفسير شهرستانى نقل كرده كه نسبت داده است به حضرت امام جعفر صادق ( ع ) در نظم آن سوره ى اعمى بعد قدر بعد و الشمس است و بقره 68 و مائده آخر است .
اين نمونه اى است كه ما از قرآنهاى متعدّد كه بر خلاف نظم قرآن است از تواريخ بدست آورده‌ايم و علاوه ى پس و پيش بودن سوره ها از نظر عدد و نام سوره ها هم اختلاف دارند مثلا قرآنى كه يعقوبى در تاريخ خود به حضرت امير ع نسبت داده است كه در هفت جزء بوده عدد سوره هاى آن صد و سيزده است و سوره ى نودم آن بنام شريعه نوشته شده است و قرآن منسوب بابى بن كعب صد و پنج سوره است و نود و دوّم آن بنام اللَّهم ايّاك نعبد است كه آخر آن سوره را بالكفار و متّصل بسوره ى لمزه نوشته است كه همان سوره ى وَيْلٌ لِكُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ است و اسمى از اين سوره ى وَيْلٌ لِكُلِّ هُمَزَةٍ در فهرست نام سوره هاى اين قرآن ديده نمىشود .
مصحف منسوب بعبد اللَّه مسعود صد و هفت سوره است كه سى و پنجم آن بنام ( حواميم مسبّحات ) با سين و جيم نوشته است و سوره ى پنجاه و پنجم بنام حواريون است و فاتحه و معوّذتين در اين فهرست ديده نمىشود . و ابن نديم در فهرست از ابن شاذان و او از ابن سيرين نقل كرده كه عبد اللَّه مسعود فاتحه و معوّذتين را در قرآن خود نمىنوشت و در دنباله ى اين مطلب از فضل بن شاذان از اعمش نقل كرده كه او گفت در قرائت ابن مسعود حمسق است يعنى بدون ( ع ) چون قرآن اين طور است ( حم عسق ) و پس از اين نوشته است : محمد بن اسحق گفت كه چندين قرآن ديده