شد ما رأى او را پسنديديم .
زنجانى از علىّ بن طاوس نقل كرده است كه در جمعآورى قرآن ابىّ بن كعب و عبد اللَّه مسعود و سالم مولاى حذيفه مخالفت كردند و عثمان قرآن عبد اللَّه مسعود و سالم مولاى حذيفه را گرفته و سوخت و يا بقولى ديگر به آب شست و قرآن را برأى علىّ ( ع ) جمعآورى كرد . در نتيجه بموجب نقل ابن نديم و زنجانى چه بوسيله ى انجمن چهار نفرى يا دوازده نفرى يا برأى علىّ ( ع ) چهار قرآن يا شش نسخه قرآن بامر عثمان نوشته شد كه رسم آنها با هم موافق بود و بقيّه ى قرآنها را عثمان از بين برد و قرآنى كه از حفصه گرفته بود به خودش ردّ كرد و از آنهائى كه نوشته شد يكى را براى خود نگهداشت و سه قرآن ببصره و كوفه و شام فرستاد و بنابر گفته ى آنكه عدد قرآنها را شش نوشته يك قرآن را بمكّه فرستاد و يكى را هم براى اهل مدينه نگاه داشت و زيد بن ثابت را مأمور كرد كه مردم مدينه را به همان قرآن تعليم دهد و عامر بن قيس را كه ظاهرا همان ابو برده عامر بن قيس اشعرى برادر ابو موساى اشعرى بوده با قرآن ببصره روانه كرد و عبد اللَّه بن حبيب بن ربيعه مشهور بأبى عبد الرّحمن سلمى كه از قرّاء است با قرآن بكوفه فرستاد و مغيرة ابن شهاب را بشام فرستاد .
تاريخ القرآن : ابن فضل اللَّه عمرى كه از اولاد عمر خليفه است نقل كرد كه در اواسط قرن هشتم هجرى كه در جانب دست چپ مسجد دمشق مصحف عثمانى بخطَّ عثمان بوده و ظنّ قوى ميرود كه اين مصحف همان قرآن موجود در كتابخانه ى لنينگراد بوده و اكنون در انگلستان محفوظ است « 1 » . و بنابر نقل زنجانى در تاريخ القرآن عثمان زيد بن ثابت و سعيد بن عاص را دستور داد كه يكى املا كند و ديگرى بنويسد و آن دو مشغول شدند و بدون اختلاف انجام دادند مگر در يك حرف از سوره ى بقره كه