مگر هارون بن عبد العزيز معتمدى و عبد العزيز بن على منتصرى و ابراهيم بن قصى مؤيدى و ابراهيم بن عيسى متوكلى . نخستين كسان از ياران وى كه هزيمت شدند اطاقيان بودند ، پس از آن كسان ديگر . عبد الواحد پسر مقتدر با گروهى از پيادگان چند هجوم برد و از مردان مونس ، يلبق نعمانى ، ملقب به صفعان را اسير كرد كه يكه سوارى ماهر بود ، خواستند او را بكشند ، اما مقتدر آنها را از وى باز داشت .
در آن روز ، ابن ياقوت از پى هزيمت پسر دايى همچنان ثبات كرد و سخت بكوشيد اما چون ياورى نيافت هزيمت شد . عبد الواحد پسر مقتدر نيز هزيمت شد و مقتدر تنها ماند . فقط جمعى از عامه اطراف وى بودند . وى كسان را به نبرد ترغيب مىكرد و از آنها مىخواست كه ثبات كنند و به نام خدا و پيمبر خدا و برد پيمبر وى به آنها توسل مىجست و قرآن به چهرهء خويش مىماليد تا وقتى كه موكب على بن - يلبق بيامد كه در نبرد چند زخم برداشته بود اما از آن سستى نگرفته بود . سوارى همراه وى بيامد كه بر اسبى تيره رنگ سوار بود ، زره اى به تن داشت ، زرهء ريز حلقه اى نيز به سر داشت با شمشير ضربتى به شانه راست مقتدر زد ، ضربت شمشير يك بند از حمايل شمشير را بريد و او را سنگين كرد ، شمشير برهنه به دست مقتدر بود ، نافع ركابدار مونس دست به عنان اسب مقتدر برد كه او را سوى مونس برد ، وقتى آن سوار مقتدر را ضربت زد ، نافع عنان وى را رها كرد ، سوار وقتى ضربت زد برفت و بنزد مقتدر درنگ نكرد . پس از آن سوار ، سه سوار آمدند كه يكيشان بهلول نام داشت و ديگرى سيمجور - نام رفيقشان را به ياد ندارم - بنزد مقتدر ايستادند ، با او سخن مىكردند و سخن وى را مىشنيدند . يكيشان شمشير را از دست وى گرفت ديگرى برد و خفتان را از او بر گرفت ، سومى انگشتر وى را مىخواست كه به دو داد .
انگشتر ياقوت سرخ چهار گوش بود ، يكى از آن سه با شمشير به پيشانى وى زد كه او را به درد آورد . مقتدر آستين پيراهن خويش را كشيد كه خون از چهرهء خويش

6966