آن روز مونس در قصر گچ ببود ، يكى از سقفهاى قصر بسوخت و اين ، بر مونس گران آمد ، در خاموش كردن آن بكوشيد ، اما اين كار ميسرش نشد ، پس از آن برفت ، به سبب رخداد حريق قصر ، غمين بود و آهنگ موصل داشت .
نامه هاى ابن قاسم وزير از جانب مقتدر ، به همه سرداران مغرب رسيد چون بنى حمدان و ابن طغج فرمانرواى دمشق و تكين فرمانرواى مصر و ولايتداران ديار ربيعه و جزيره و آذربيجان و شاهان ارمينيه و مرزهاى جزيره و شام كه دستورشان مىداد راه مونس و يلبق و پسرش و زعفران و همرانشان را ببندند و با آنها نبرد كنند و دستگيرشان كنند .
اين خبر به مونس رسيد و از اين كار غمين شد و آن را از همه كسانى كه همراه وى بودند نهان داشت و راه تكريت گرفت ، در اين وقت بيشتر همراهانش بازگشته بودند .
پس از آن مونس در كار خويش بينديشيد كه سوى كجا رود ، بنزد خويش معتمدتر و سپاسدارتر از بنى حمدان نديد كه وقتى ياد آنها مىرفت مىگفت : « آنها فرزندان منند و من آنها را بر آورده‌ام . » مونس را به نزد حسين بن حمدان سپرده اى بود . خواست كه بر او بگذرد و سپرده را بگيرد و با آن سوى رقه شود . خبر يافته بود كه بنى حمدان فراهم آمده‌اند و براى نبرد او كسان فراهم كرده‌اند اما اين را باور نكرد به سبب اعتمادى كه به آنها داشت . پس ، از تكريت سوى بنى حمدان روان شد .
پيش از حركت ، با همراهان خويش دربارهء راههايى كه بايد پيش گيرد مشورت كرد ، گروهى گفتند كه صحرا را طى كند و سوى هيت رود ، سپس به كنار فرات شود .
يلبق و زعفران به مونس گفتند :
( 145 « صواب آنست كه هر چه رخ نمايد سوى موصل شوى كه مصلحتهاى گونه گون در اين هست ، يكى آنكه عبور از صحرا ميسرت نيست و در اين راه آب فراوان هست . ديگر آنكه نگويند وقتى خبر بنى حمدان و فراهم آمد -

6956