اشعار منسوب به وى اينست :
« مقدس باد آنكه ناسوت وى « راز جلوهء لاهوت نافذ او را « عيان كرد « آنگاه در خلق خويش آشكارا « به صورت خورنده و نوشنده « آشكار شد « چنان كه خلق وى ، او را « چنان كه چشم ، چشم را بيند « معاينه ديدند . » وقتى خبر وى شيوع يافت او را گرفتند و بداشتند و با وى مناظره كردند و جمعى را گمراه كرد كه از نوشيدن پيشاب وى شفا مىجستند و تا آنجا كه گروهى مردم نادان گفتند : « او خداست و مرده را زنده مىكند . » ابو بكر صولى گويد : نخستين كسى كه به كار حلاج پرداخت ، ابو الحسين - على بن احمد راسبى بود كه وى را با غلامى از آن وى وارد بغداد كرد ، بر دو شتر و آنها را انگشتنما كرد و اين در ربيع الاخر سال سيصد و يكم بود . همراه آنها نامه اى نوشت كه به نزد وى شاهد اقامه شده كه حلاج دعوى خدايى دارد و قائل به حلول است .
در همين سال ، على بن عيسى او را احضار كرد ، فقيهان را نيز احضار كرد كه با وى مناظره كردند كه در سخن فرو ماند ، معلوم شد كه از قرآن و غير قرآن چيزى نمىداند ، پس از آن بداشته شد ، آنگاه وى را به خانهء خليفه بردند كه بداشته شد .
( 92 صولى گويد : به قولى در آغاز كار خويش سوى شخص مورد رضايت از

6888