مىگردانيد پوشانيده بود كه كس او را نمىديد . ابو الصقر ، پسر حسين كه از مدينة السلام فرار كرده بود پيش روى وى بر شترى بود و قباى ديبايى به تن داشت . و چنان بود كه ابو الصقر از نهادن كلاه دراز بر سر خويش ابا ورزيده بود اما حسين به دو گفته بود :
« پسركم آن را به سر نه كه پدرت به سر بيشتر اين كسان كه مىبينيشان كلاه دراز نهاده . » و به قتال و گروهى از صفاريان اشاره كرده بود .
در باب الطاق قبه ها نصب كرده بودند . ابو العباس ، محمد پسر المقتدر بالله برنشست ، نصر حاجب پيش روى وى بود كه نيم نيزه را همراه داشت ، پشت سر وى مونس بود و على بن عيسى و برادرش حسين از پى گروهى انبوه سياه پوش ، در جمع سپاه . وقتى حسين به بازار يحيى رسيد يكى از هاشميان به دو گفت : « ستايش خداى را كه ترا مغلوب كرد . » حسين به دو گفت : « به خدا صندوقهايم را از خلعتها و پرچمها پر كردم و دشمنان اين دولت را نابود كردم ، بيم جانم مرا به اين حال انداخت ، آنچه به من رسيده از آنچه از فقدان يارانى چون من به سلطان مىرسد كمتر است . » حسين را به خانهء خلافت رسانيدند و او را پيش روى مقتدر جاى دادند ، پس از آن وى را به نذير حرمى دادند كه او را در يكى از اطاقهاى خانهء خلافت بداشت .
در اين سال غلامان و پيادگان آشوب كردند و اضافه مىخواستند ، آنها را از ورود به نزد مونس يا يكى از سرداران باز داشتند ، سوى خانهء على بن حسين وزير رفتند و در آن را بسوزانيدند و اسبان وى را در اصطبل سر بريدند و در نمازگاه اردو زدند ، آنگاه ميانشان در اين باب رفت و آمد شد كه وارد شدند و به خطاى خويش معترف شدند . غلامان هفتصد كس بودند و پيادگان جمعى بسيار بودند ، مونس به آنها وعدهء اضافه داد و چيزى اندك افزوده شد كه راضى شدند .
در آخر ماه رمضان ، پنج روز مانده از آن ماه ، پنج اسير از ياران حسين را

6834