سخن از رخدادهاى سال دويست و نود و ششم از اخبار بنى عباس . . . مقتدر كارها را چنان روان كرد كه در ايام مكتفى بوده بود ، همه كارها را به عباس سپرد و منزلت و حرمت وى را بيفزود و كار امر و نهى را به دو واگذاشت .
عباس نسبت به سرداران ، ديگر شد و آنها را سبك گرفت ، گردنفزاى وى نسبت به مردم سخت شد و روى از آنها نهان كرد و همه دسته هاى مردم را سبك گرفت ، در صورتى كه پيش از آن با همه سرداران و خادمان نيت درست داشت و در كار پذيرفتنشان و ديدارشان انصاف مىكرد ، اما با آنها لجبازى كرد . و چنان بود كه پيش روى او به قدم مىرفتند و دستور سوارشدنشان نمىداد . توقف براى متظلمان و گوش فرا - دادن به آنها را ترك كرد ، از اين رو خاص و عام او را تحمل ناپذير شمردند و طعنه به او و تعرض به كارش و بدگويى وى بسيار شد و يكى از شاعران بغداد دربارهء وى گفت :
« اى ابو احمد از امام خويش « خوش گمان مباش « و از روزگار بپرهيز « كه بسيار شاهان را هلاك كرده « و فنا كرده .
« اى بسا وزير كه ديده‌ايم « كه در گور خفته .
( 31 « آنها كه مىديديشان كجا شدند ؟
« نسل به نسل برفتند « از مركوب گردنفرازى بپرهيز

6805