وى مرجع فتوا در مدينه و استاد مالك بود . ( الاعلام ، 3 / 17 ، تذكرة الحفاظ ، 1 / 148 ، تهذيب التهذيب ، 3 / 258 ، الوفيات ، 1 / 183 ، صفة الصفوة ، 2 / 83 ، تاريخ بغداد ، 8 / 420 ) أبو زناد ( 131 ه ) .
عبد الله بن ذكوان قرشى مدنى ، از بزرگان محدثان ، معروف به امير المؤمنين در حديث ، و از فقهاى اهل مدينه بود . وى از ثقات حديث و علماى عربى فصيح به شمار مىآمد . ( الاعلام ، 4 / 86 ، تذكرة الحفاظ ، 1 / 126 ، تهذيب ابن عساكر ، 7 / 382 ) يحيى بن سعيد انصارى ( 143 ه ) .
وى از بزرگان اهل حديث مدينه بود و در زمان بنى اميه در مدينه به امر قضا اشتغال داشت و در عهد عباسى به عراق منتقل شد و امور قضايى حيره را بر عهده گرفت . ( الاعلام ، 8 / 147 ، تهذيب التهذيب ، 11 / 221 ، تاريخ بغداد ، 14 / 101 ، النجوم الزاهرة ، 1 / 351 ) نافع ( 117 ه ) . ابو عبد الله ، نافع مدنى از فقهاى بزرگ تابعى در مدينه بود . روايات بسيارى از او نقل شده است كه غالبا از روايات موثق به شمار مىآيد . در زمان عمر بن عبد العزيز براى آموزش سنّت به مصر اعزام شد . ( الاعلام ، 8 / 5 ، تهذيب ، 10 / 412 ، وفيات 2 / 150 ، تاريخ الاسلام ذهبى ، 5 / 10 ) .
اساتيد شافعى :
مسلم بن خالد زنجى ( 179 ه ) .
وى از بزرگان فقهاى تابعى و امام اهل مكه بود . شافعى در پيش او فقه آموخت و از وى اجازه افتا گرفت . احاديث منقول از او پيش اكثر علما ضعيف تلقى مىشود و مورد احتجاج قرار نمىگيرد . ( الاعلام ، 7 / 222 ، طبقات الفقهاء ، 48 ، اللباب ، 1 / 509 ، تذكرة الحفاظ ، 1 / 235 ) سفيان بن عيينة ( 198 ه ) .
وى از محدثان مكه بود . در كوفه به دنيا آمد و در مكه سكنى گزيد و در همان جا از دنيا رفت . او عالمى جليل القدر و ثقه بود . شافعى در بارهء او مىگويد : اگر مالك و سفيان نبودند علم از خطَّه حجاز رخت مىبست . دو اثر به او منسوب است : الجامع در حديث و كتابى در تفسير . امام شافعى و احمد بن حنبل از شاگردان او به شمار مىروند . ( الاعلام ، 3 / 105 ، تذكرة الحفاظ ، 1 / 242 ، صفة الصفوة ، 2 / 130 ، ابن خلكان ، 1 / 210 ، ميزان الاعتدال ، 1 / 397 ، حلية الاولياء ، 7 / 270 ، ذيل المذيل ، 108 ، تاريخ بغداد ، 9 / 174 )

87